Αγια υπομονη

Ειναι απογευμα,καθημερινη και γυρναω απο τη δουλεια.
Η συγκοινωνια εχει κολλησει και χανω το λεωφορειο και λεω θα κανω λιγη υπομονη μεχρι να περασει το επομενο.

Οπου να ναι περναει το λεωφορειο,καθομαι και ανοιγω την τσαντα μου για να βγαλω το πορτοφολι μου,ανοιγω το πορτοφολι και τα λεφτα δεν υπαρχουν.
Πανικος,αγχος,οργη. Κοιταω ξανα και λιγο καλυτερα στην τσαντα και ψαχνω παντου μηπως τα εχω ξεχασει και σε καποια αλλη τσεπη. Τιποτα.

Ξανανοιγω το πορτοφολι μηπως εκανα λαθος. Ξεκιναω και ριχνω την ευθυνη σε ολους και σε ολα.
Ο οδηγος του λεωφορειου,η κοπελα που εκατσε διπλα μου,στους γονεις μου που δεν με μεγαλωσαν σωστα.

"Ολοι εσεις φταιτε εσεις τα σκατα"

Και το λεωφορειο σταματησε στον τελικο προορισμο του.
Εκει εγω τρελαμενος απο θυμο και οργη κατεβαινω απο το λεωφορειο και ανοιγω την τσαντα μου ξανα ωστε να ξανακοιταξω

Κι εκεινη τη στιγμη πεφτω σε ενα παγκακι απο την συγκινηση γιατι...

Τα λεφτα ηταν εκει.

Δεν ξερω πως και γιατι,απλα ηταν εκει.

Ξαφνικα ολος ο θυμος και η οργη που ειχα μεσα μου εξαφανιστηκε. Εφυγε τοσο γρηγορα οσο ηρθε.

Σηκωθηκα απο το παγκακι και προχωρησα μεχρι το σπιτι μου και ολο αυτο το διαστημα γελουσα με τον εαυτο μου και ελεγα απο μεσα μου ειρωνικα

"Ναι εγω φταιω σε ολα γιατι δεν εχω υπομονη"