Γεννημένος στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, ο Αθανασιάδης βίωσε από πρώτο χέρι τα δεινά της προσφυγιάς και των διωγμών. Η πατρίδα του, ο Πόντος, ξεριζώθηκε βίαια από τις εστίες του, αναγκάζοντας τον και την οικογένειά του να αναζητήσουν καταφύγιο σε ξένα εδάφη.
Ως νέος, ο Αθανασιάδης ταξίδεψε στην Ελλάδα, ελπίζοντας να βρει ένα νέο ξεκίνημα. Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου βρήκε δουλειά ως λιμενεργάτης. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, η αποφασιστικότητα και η αισιοδοξία του παρέμειναν ακλόνητες.
Ιδιαίτερα αγαπούσε τα παιδιά. Τις Κυριακές, τα μάζευε στην πλατεία της γειτονιάς και τους διηγόταν ιστορίες από τον αγαπημένο του Πόντο. Τα παιδιά γοητεύονταν από τις περιγραφές του για τα βουνά, τη θάλασσα και τον πολιτισμό της πατρίδας του.
Ο Αθανασιάδης πίστευε ακράδαντα στην εκπαίδευση. Υποστήριξε την εκπαίδευση των παιδιών της γειτονιάς του, παρέχοντάς τους σχολικά είδη και ενθαρρύνοντάς τα να επιδιώξουν τα όνειρά τους.
Μια Συμβολική ΚληρονομιάΗ πλατεία της γειτονιάς όπου κάποτε διηγόταν ιστορίες στα παιδιά έχει πάρει το όνομά του. Και κάθε Κυριακή, τα παιδιά μαζεύονται εκεί για να παίξουν, θυμίζοντας τον αγαπημένο γείτονά τους που τόσο πολύ τους αγαπούσε.
Ένα Αθάνατο ΠνεύμαΑς τιμήσουμε τη μνήμη του Αθανασιάδη διατηρώντας ζωντανό το πνεύμα του: με καλοσύνη, συμπόνια και μια ακλόνητη πίστη στην ανθρώπινη δύναμη.