Γίγαντες - Το Παραμύθι που Λέγεται Ζωή

Φαντάσου έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι είναι σαν γίγαντες, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας, άτομα που έχουν επηρεάσει και διαμορφώσει τις ζωές μας.
Κάθε γίγαντας έχει τη δική του μοναδική ιστορία, τη δική του σκιά, τις δικές του ευάλωτες στιγμές. Στην αρχή, ίσως μοιάζουν ανίκητοι, σαν πανύψηλα βουνά που σκιάζουν τον ορίζοντα. Αλλά καθώς τους πλησιάζουμε, βλέπουμε ρωγμές, σημάδια χρόνου και εμπειριών.
Όπως όλοι οι γίγαντες, έχουμε κι εμείς τις ατέλειές μας. Είμαστε σαν άγαλμα με σπασμένα χέρια, που εξακολουθεί όμως να εκπέμπει μια γοητευτική ομορφιά. Οι ελλείψεις μας δεν μας καθιστούν λιγότερο αξιαγάπητους. Αντιθέτως, μας κάνουν πιο ανθρώπινους, πιο σχετικούς.
Αναρωτιέμαι συχνά για το ταξίδι που κάναμε ως γίγαντες. Ίσως ήμασταν κάποτε μικρά κοχύλια στην αμμουδιά, διαμορφωμένα από τα κύματα της ζωής. Με τον καιρό, η άμμος κάλυψε τα τραχιά μας άκρα, αντικαθιστώντας τα με ομαλές καμπύλες.
Σαν τους γίγαντες στα παραμύθια, συναντάμε άλλους γίγαντες στο μονοπάτι μας. Ορισμένοι μας βοηθούν να σηκωθούμε ψηλότερα, να βλέπουμε τον κόσμο από μια διαφορετική οπτική γωνία. Άλλοι μας εμποδίζουν, γίνονται εμπόδια στο δρόμο προς τα όνειρά μας.
Αλλά όπως όλα τα ταξίδια, έτσι και το δικό μας είναι σπαρμένο με χαρές και λύπες. Γελάμε, κλαίμε, ελπίζουμε και απελπιζόμαστε. Και μέσα από όλα αυτά, μαθαίνουμε να ζούμε, να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας - ακόμα κι αν είναι μερικές φορές οι πιο περίεργοι και τρομακτικοί γίγαντες.
Σαν γίγαντες, έχουμε τη δύναμη να καταστρέψουμε ή να δημιουργήσουμε. Να καταρρίψουμε βουνά ή να χτίσουμε ουρανοξύστες. Η επιλογή είναι δική μας. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε οι πιο ευγενικοί, συμπονετικοί και γενναιόδωροι γίγαντες που μπορούμε να είμαστε.
Να θυμάσαι, η ζωή δεν είναι ένα παραμύθι για γίγαντες και δράκους, αλλά ένα ταξίδι ανάμεσα σε ατελείς γίγαντες σαν εμάς. Ας γίνουμε οι γίγαντες που αξίζουμε να είμαστε - ευσπλαχνικοί, κατανοητικοί και γεμάτοι ανθρωπιά.