Γιγαντες

Τριγύρω μου, υψώνονται γίγαντες από πέτρα, σιωπηλοί μάρτυρες ενός περασμένου μεγαλείου. Οι Κολώνες του Ολυμπίου Διός, μια εντυπωσιακή υπενθύμιση της δόξας της αρχαίας Ελλάδας, κατέχουν περίοπτη θέση ανάμεσα στα ερείπια της Ακρόπολης. Όσο τις κοιτάζω, ένα κύμα δέους με διαπερνά.
Είναι τόσο αρχαίες, που φαίνεται σχεδόν αδύνατο ότι έχουν αντέξει στους αιώνες. Ποιος να ξέρει τα χέρια που τις έφτιαξαν, τα μυαλά που σχεδίασαν την τέλεια συμμετρία τους; Κάθε κολώνα είναι ένα μνημείο στην ανθρώπινη δημιουργικότητα και επιμονή.
Ανάμεσα στις κολώνες, τα ερείπια ενός αρχαίου ναού υψώνονται επιβλητικά. Φαντάζομαι τους ιερείς και τις ιέρειες που κάποτε περπατούσαν στους διαδρόμους του, τελώντας ιερά τελετουργικά. Τώρα, μόνο οι πέτρες μένουν ως απόδειξη της πίστης και των ελπίδων τους.
Όσο περπατάω ανάμεσα στους γίγαντες, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ το δικό μου βάρος στον κόσμο. Είμαι απλώς μια παροδική ύπαρξη, ένα αστέρι που πέφτει σε ένα σύμπαν αδιάφορο για την μοίρα μου. Αλλά μετά θυμάμαι τις κολώνες, τα ερείπια του ναού. Τα χέρια που τα έφτιαξαν έχουν εδώ και πολύ καιρό γίνει σκόνη, αλλά η δημιουργία τους συνεχίζει να ζει.
Ίσως αυτή είναι η κληρονομιά μας. Δεν είμαστε γίγαντες, αλλά είμαστε κολώνες. Δεν θα είμαστε εδώ για πάντα, αλλά ό,τι χτίσουμε μπορεί να αντέξει αιώνες μετά την αναχώρησή μας.
Κάθε πέτρα που σκαλίσαμε, κάθε λέξη που γράψαμε, κάθε έργο τέχνης που δημιουργήσαμε είναι μια κολώνα στον ναό της ανθρωπότητας. Μπορεί να μην αφήσουμε πίσω μας μνημειώδη κτίρια ή λαμπρά αγάλματα, αλλά μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας έναν κόσμο λίγο καλύτερο από ό,τι τον βρήκαμε.
Οι κολώνες του Ολυμπίου Διός είναι μια υπενθύμιση ότι το μεγαλείο δεν μετριέται από το μέγεθος, αλλά από τη διάρκεια. Ας χτίσουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο μας πάνω σε γερά θεμέλια, έτσι ώστε αιώνες μετά την αναχώρησή μας, το έργο μας να εξακολουθεί να υψώνεται ως μνημείο του πνεύματος μας.