Στους δρόμους της Αθήνας, εκεί που η κίνηση θυμίζει ποτάμι σε ώρα αιχμής, εκτυλίχθηκε μια ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να περιγραφεί ως ένας αγώνας επιβίωσης.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας;Εκείνο το απόγευμα, το λεωφορείο μας σκαρφάλωνε με δυσκολία την περίφημη ανηφόρα της Εκάλης. Κάθε μέτρο που περνούσαμε έμοιαζε με νίκη, όμως η μοίρα είχε επιφυλάξει για εμάς μια αναπάντεχη δοκιμασία.
Ξαφνικά, μια σειρά από γέρικα, γεμάτα λακούβες καλντερίμια εμφανίστηκαν μπροστά μας, ακριβώς στην καρδιά της ανηφόρας.
Και όμως, ο οδηγός μας δεν το έβαζε κάτω. Με την ψυχή ενός πολεμιστή και την αποφασιστικότητα ενός Σπαρτιάτη, έσφιξε τα δόντια και γκάζωσε.
Το λεωφορείο σειόταν και τρανταζόταν σαν καρυδότσουφλο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Οι επιβάτες κρατούσαν τα καθίσματά τους σφιχτά, τα πρόσωπά τους μια μάσκα τρόμου και ανησυχίας.
"Αλίμονο, θα γίνουμε σαν σαρδέλες σε κονσέρβα!" φώναζε μια ηλικιωμένη κυρία, τα μάτια της κλειστά από τον φόβο.Και σαν από θαύμα, το λεωφορείο ξεπέρασε το δύσκολο σημείο, αφήνοντας πίσω του μια ατμόσφαιρα ανακούφισης και θαυμασμού.
Έτσι, το λεωφορείο μας συνέχισε την πορεία του, κουβαλώντας μαζί του μια ιστορία που θύμιζε ότι, με λίγη αποφασιστικότητα, μπορούμε να ξεπεράσουμε ακόμα και τις πιο δύσκολες προκλήσεις.
Και για όλους εκείνους τους οδηγούς λεωφορείων που καθημερινά δίνουν μάχες με τα στοιχεία της φύσης και την αδυσώπητη κίνηση, ένα μεγάλο μπράβο! Είστε οι σύγχρονοι ήρωές μας.