Στο υπόγειο ενός ξεθωριασμένου κτιρίου στην καρδιά της Αθήνας, ανάμεσα σε στοίβες ξεχασμένων αρχείων και σκονισμένα έπιπλα, βρήκα τον θησαυρό που έψαχνα: τον ίδιο τον Θανάση Κουρλαμπά. Αν και είχε περάσει η εποχή της δόξας του, η λάμψη στα μάτια του ήταν ακόμα ορατή, μια μαρτυρία του θρυλικού παρελθόντος του.
Καθώς ξετυλίγαμε το κουβάρι της ζωής του, ανακάλυψα έναν άνθρωπο με μια ταπεινή αρχή, αλλά με μια αδάμαστη θέληση. Από τα παιχνίδια ποδοσφαίρου στους χωματόδρομους της επαρχίας έως την κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου, η διαδρομή του Κουρλαμπά ήταν γεμάτη δοκιμασίες και θριάμβους.
Σα να ήμουν παίκτης στο φινάλε ενός αγώνα, κατέλαβα πλήρως το βάθος της ιστορίας του Κουρλαμπά. Ήταν μια ιστορία για τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, τη σημασία της ανθεκτικότητας και την αιώνια δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος. Και όταν αποχαιρέτησα τον θρύλο, ένιωσα ένα κομμάτι από τη λάμψη του να μένει μέσα μου.
Σημείωση: Δεν έχει σκοπό να παρενοχλήσει ή να δυσφημήσει τον Θανάση Κουρλαμπά ή οποιοδήποτε άλλο άτομο. Ο στόχος του άρθρου είναι να γιορτάσει την κληρονομιά του Κουρλαμπά και να παρέχει μια ανθρωποκεντρική ματιά στη ζωή του.