Καιροσ Καταιγίδες

Από πού να ξεκινήσω; Από το λυκόφως που την διαδέχτηκε, με την απαλή βροχή να σφυρίζει μαλακά στα παράθυρα, πλαισιωμένο από ένα βροντερό χειροκρότημα κεραυνών; Ή ίσως από την αυγή που την ακολούθησε, τον ήλιο να φιλάει τα νεοπλυμένα φύλλα και τα κελαηδίσματα των πουλιών να γεμίζουν τον αέρα με μια αρμονία που έδιωχνε το φόβο της νύχτας;

Καταιγίδες του καιρού, καταιγίδες της ψυχής. Τόσο παρόμοιες, τόσο διαφορετικές.

Η καταιγίδα του καιρού σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, αφήνοντας πίσω της ένα χάος που πρέπει να καθαριστεί. Η καταιγίδα της ψυχής, αντίθετα, καθαρίζει τα πάντα, αφήνοντας πίσω της μια γαλήνη που πρέπει να εκτιμηθεί.

Η καταιγίδα του καιρού είναι καταστροφική, ενώ η καταιγίδα της ψυχής είναι δημιουργική. Η πρώτη σπάει, ενώ η δεύτερη χτίζει. Η πρώτη αφήνει πίσω της ερείπια, ενώ η δεύτερη σπέρνει σπόρους για καινούργια ζωή.

Όπως κάθε καταιγίδα, έτσι και αυτές οι δύο τελειώνουν κάποτε. Αλλά το σημάδι που αφήνουν πίσω τους διαρκεί για πάντα.

Η καταιγίδα του καιρού μπορεί να καταστρέψει ένα σπίτι, αλλά δεν μπορεί να καταστρέψει το πνεύμα των ανθρώπων που ζουν μέσα του. Η καταιγίδα της ψυχής μπορεί να σπάσει μια καρδιά, αλλά δεν μπορεί να σπάσει την ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Γιατί μετά από κάθε καταιγίδα, έρχεται η γαλήνη. Και μετά από κάθε γαλήνη, έρχεται μια νέα καταιγίδα. Και έτσι ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται, μια διαρκής εναλλαγή καταστροφής και αναγέννησης.

Ας αγκαλιάσουμε τις καταιγίδες, και του καιρού και της ψυχής, γιατί ξέρουμε ότι θα τελειώσουν κάποτε. Και ας ανυπομονούμε για τη γαλήνη που θα τις ακολουθήσει.

Γιατί μέσα στη γαλήνη, θα ανακαλύψουμε τη δύναμή μας να ανοικοδομήσουμε, να αναγεννηθούμε και να ξαναρχίσουμε.

Και ίσως, απλώς ίσως, θα βρούμε και λίγη σοφία στα σημάδια που άφησαν πίσω τους οι καταιγίδες.

Σοφία για το πώς να αντιμετωπίσουμε τις επόμενες.