Καρυωτάκης: Ο δαιμονισμένος ποιητής της Ελλάδας

Ο Κωστής Καρυωτάκης, γιος μίας όμορφης αλλά αλαζονικής γιαννιώτισσας και ενός καλοσυνάτου αλλά αδύναμου μπουρνόβου, ήρθε στον κόσμο το 1896 στην Τρίπολη. Η ζωή του ήταν γεμάτη δυσκολίες και αναποδιές, που επηρέασαν βαθιά το ποιητικό του έργο.

Από μικρός, ο Καρυωτάκης έδειξε κλίση προς την ποίηση. Στα γυμνασιακά του χρόνια, έγραφε στίχους και έβρισκε παρηγοριά στις σελίδες των ρομαντικών ποιητών. Όμως, η ζωή δεν του χαμογέλασε.

Ο πατέρας του, ένας χαμηλόβαθμος αξιωματικός, ήταν αρκετά ασταθής και τελικά εγκατέλειψε την οικογένειά του. Η μητέρα του παντρεύτηκε έναν άλλον άνδρα και ο Καρυωτάκης αναγκάστηκε να ζήσει με τη θεία του στην Αθήνα. Εκεί, έζησε φτωχικά, αναζητώντας δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει.

Μέσα στις αντιξοότητες, η ποίηση ήταν η διέξοδός του. Τo 1919 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, "Νηπενθή", που έτυχε ευνοϊκής υποδοχής. Ακολούθησαν τα "Ποιήματα" (1921) και το "Ελεγεία και Σάτιρες" (1922), συλλογές που εδραίωσαν τη θέση του ως ενός από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του.

Η ποίηση του Καρυωτάκη χαρακτηριζόταν από τη μελαγχολία, την καυστική ειρωνεία και την αυτοκατάστροφη διάθεση. Απεικόνιζε τον κόσμο ως έναν τόπο σκληρό και αδιάφορο, όπου ο άνθρωπος ήταν καταδικασμένος στην απομόνωση και την αποτυχία. Η γλώσσα του ήταν λιτή, άμεση και συχνά σπαρακτική.

Εκτός από τα ποιήματά του, η ζωή του Καρυωτάκη σημαδεύτηκε και από τις ταραχώδεις ερωτικές του σχέσεις. Ερωτεύτηκε με πάθος μια παντρεμένη γυναίκα, τη Μαρία Πολυδούρη, αλλά ο έρωτάς τους δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Τα ερωτικά του βάσανα, σε συνδυασμό με την κατάθλιψη και τις οικονομικές δυσκολίες, τον οδήγησαν στην αυτοκτονία το 1928, σε ηλικία μόλις 32 ετών.

Παρά τη σύντομη ζωή του, ο Κωστής Καρυωτάκης άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ελληνική ποίηση. Το έργο του συνεχίζει να συγκινεί αναγνώστες μέχρι σήμερα και να θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία δείγματα της μετασύμβολικής ποίησης.

Ο "δαιμονισμένος" ποιητής της Ελλάδας, όπως τον αποκάλεσε ο φίλος του Γιάννης Σκαρίμπας, παραμένει ένας μύθος της ελληνικής λογοτεχνίας. Η μελαγχολία, η αυτοκατάστροφη διάθεση και η καυστική ειρωνεία που χαρακτηρίζουν την ποίησή του, την καθιστούν διαχρονική και ανατριχιαστική.