Καταγμα κοπωσησ

Πονανε τα ποδια μου!
Περπαταω παντου. Ειμαι πολυ δραστηριος και στη δουλεια και στον ελευθερο μου χρονο. Ενταξει, υπερβαλα λιγο. Στη δουλεια καθομαι και δεν κουναω ρουπι. Αλλα μετα απο τη δουλεια, ξεκιναει η δραση. Ποδηλατο, γυμναστηριο, τρεξιμο. Αυτα συνθετουν το τριαθλο της καθημερινοτητασ μου. Ποδηλατο για να χασω τα κιλα που βαζω στη δουλεια, γυμναστηριο για να γυμναστω και τρεξιμο για να τα καψω αυτα που βαζω στο γυμναστηριο με τις μπανανες και τα ισοτονικα. Ποσα να προλαβω σε μια μερα. Αντε και καλα μαλλον.
Ολο αυτο το τρεξιμο εχει και τα μειωνεκτηματα του. Το ενα απο αυτα, τα καταγματα κοπωσεως. Ουτε καταλαβα πως τα απέκτησα. Ειχα απλα εναν πονο στο ποδι μου. Στο σημειο που ενωνεται η περονη με την κνημη. Ενα βαρεμα. Σαν να μου το χτυπησαν. Αλλα δεν το χτυπησα. Δεν του εδωσε σημασια και συνεχισα την προπονηση μου. Στην αρχη σιγα σιγα. Ενιωθα οτι θα περασει. Αλλα ο πονος γινοντουσε ολο και εντονοτερος. Μεχρι που δεν μπορουσα να πατησω το ποδι μου κατω. Δεν μπορουσα να τρεξω, δεν μπορουσα να παω με το ποδηλατο και δυσκολευομουν να περπατησω. Ειδικα αν ειχα ανεβει σκαλες.
Κανω μια παρενθεση να σας πω, οτι στα σκαλια ειχε ενδιαφερον. Ελεγα στον εαυτο μου, να, μια προπονηση για τα ποδια. Με πονο, εκανα και αναρριχηση. Δεν ηταν και τοσο χαλια τα πραγματα.
Επιστροφη στο θεμα μας. Ο πονος εγινε αφορητος. Το βραδυ δεν μπορουσα να κοιμηθω. Με το ζορι σηκωνομουν απο το κρεβατι να παω στη δουλεια. Ευτυχως η δουλεια μου δεν ηταν σωματικη, αλλα καθομουν σε μια καρεκλα και πατουσα κουμπια στον υπολογιστη. Θα μου πεις, τι δυσκολο εχει αυτο. Ας μην ξεχνιομαστε ομως, στο γραφειο ειμαστε και 3 σκαλες για να ανεβεις. Και οταν λες ανεβεις, μπορει να πηγαινεις να παρεις καφε ή να πας στην τουαλετα. Απο οπου και αν το δουμε. ειναι σκαλες που πρεπει να ανεβεις.
Με το ζορι ανεβαινα αυτες τις 3 σκαλες. Κολλουσα στην πρωτη και φαινοταν οτι θα χρειαστω βοηθεια. Αλλα οταν λες σηκωνω το ποδι απο το δαπεδο, πρεπει να το σηκωσω. Ειδικα αν δεν εχεις ασανσερ στη δουλεια. Η δουλεια εχει. Τι ασανσερ να χρησιμοποιησω και θα με δουν και θα πουν οτι ειμαι τεμπελης. Τελικα μια μερα δεν τα καταφερα. Επεσα στην πρωτη σκαλα και μετα με βοηθησαν οι συνάδελφοι να ανεβω τις υπολοιπες δυο. Τι γελιοι εγιναν και τι καλα περασαμε και για μενα και για τους συναδελφους. Μετα απο αυτο το περιστατικο, αρχισα να προτιμω την σκαλα για να κανω προπονηση στα ποδια μου. Ειδικα αν την ημερα δεν ειχα προλαβει να παω στο γυμναστηριο ή δεν ειχα κανει ποδηλατο ή δεν ειχα κανει τρεξιμο. Ή σκαλες ανεβαινα ή τρεξιμο μεσα στο γραφειο πανω κατω. Ασκηση ειναι και αυτη.
Να ξαναγυρισουμε στον πονο στο ποδι μου. Ενας μηνας περιπου μου χρειαστηκε για να καταλαβω οτι εχω προβλημα και να παω στο γιατρο. Και μετα απο ακτινογραφιες και μαγνητικη τομογραφια, ο γιατρος μου ειπε οτι εχω καταγμα κοπωσεως. Καταγμα κοπωσεως μου λεει. Σε ποιον να το πεις. Την πρωτη φορα που ακουσα την λεξη, ειπα τι ειναι αυτο το πραγμα. Δεν μου ειχε ξανασυμβει. Ο γιατρος μου ειπε οτι συμβαινει οταν το κοκκαλο καταπονειται και καταστρεφεται απο επαναλαμβανόμενα τραυματα χαμηλης ενεργειας. Ουτε που καταλαβα τι μου ειπε. Αρχισα να ρωταω αναλυτικα. Πως θα το θεραπευσω; Ποτε θα γινω καλα; Ποτε θα περπατησω; Ποτε θα τρεξω; Ποτε θα ξαναπαω με το ποδηλατο; Αυτα ηθελα να ξερω.
Και μου εξηγησε με πολυ απλα λογια τι ειναι το καταγμα κοπωσεως. Επειδη γυμναζομαι πολυ και πιεζω συνεχεια τα οστα μου, σε συνδυασμο με κακη στάση του σώματος, κατέληξαν να αδυνατισουν τα οστα μου και ετσι επαθα αυτο το καταγμα. Μου εδωσε και κάποιες οδηγιες για το τι πρεπει να κανω, για να γινω καλα. Βασικα μου ειπε να σταματησω να τρεχω, να μην ξαναπαω με το ποδηλατο προς το παρων και να αποφευγω την σωματικη δραστηριοτητα για να ηρεμησει το οστο και να μπορεσει να ξανακολλησει. Και μου εδωσε και εναν νάρθηκα να τον φοραω στο ποδι μου. Τον πρωτο καιρο καιρο με αποτελειωσε τον νάρθηκα. Αλλα σταδιακα με βοηθησε πολυ.
Την αλλη μερα ξεκινησα να τον φοραω και ομολογω οτι δεν ηταν τοσο βολικο. Αλλα το αποτελεσμα με συνεφερνε. Μεσα σε κανα μηνα ο πονος μειωθηκε αισθητα. Ενταξει, δεν εφυγε, αλλα ειχε υποχωρησει πολυ. Αρχισα και ξαναπερπατουσα κανονικα. Και μετα τον ενάμιση μήνα ξαναγυρισα και στη καθημερινη μου ρουτινα. Ποδηλατο, γυμναστηριο, τρεξιμο. Λιγο πιο προσεκτικα βεβαια. Και ο νάρθηκας εκανε την εμφανιση του λιγο αργοτερα, οταν ειχα καμια πολυωρη εξορμηση με το ποδηλατο. Σιγα σιγα τα συμπτωματα του καταγματος κοπωσεως μου ειχαν περασει. Ξαναγυρισα στην καθημερινοτητα μου χωρις πονο. Προσεχω βεβαια μην ξαναπαθει κατι, αλλα δεν φοβαμαι και δεν περιοριζομαι στις δραστηριοτητες μου.