Κουβά

Καθώς καθόμουν στο καφέ και απολάμβανα τον απογευματινό μου καφέ, παρατήρησα μια ηλικιωμένη κυρία να κάθεται σε ένα τραπέζι κοντά. Ήταν ήρεμη και μόνη, το βλέμμα της χαμένο στις σκέψεις της. Τράβηξε την προσοχή μου μια περίεργη τσάντα που κρατούσε στα γόνατά της. Ήταν μια μεγάλη πλαστική σακούλα, παλιά και λερωμένη, και μου θύμισε τις αναμνήσεις του σπιτιού μου.

Είναι περίεργο πώς ένα καθημερινό αντικείμενο μπορεί να ξυπνήσει τόσες πολλές αναμνήσεις. Θυμάμαι τη μητέρα μου να χρησιμοποιεί παρόμοιες σακούλες για τα ψώνια ή για να αποθηκεύει πράγματα στο σπίτι. Είχαν γίνει γνώριμες συντροφοί στα παιδικά μου χρόνια, σύμβολο των απαραίτητων της καθημερινότητας. Αλλά σε αυτή την τσάντα, ένιωθα ότι υπήρχε κάτι διαφορετικό.

Σιγά σιγά, η ηλικιωμένη κυρία άρχισε να ξεδιπλώνει την τσάντα. Με προσοχή, έβγαλε ένα πορτοφόλι, ένα κραγιόν και ένα μαντήλι. Όσο τοποθετούσε κάθε αντικείμενο στο τραπέζι, μου φαινόταν σαν να ξεδίπλωνε την ιστορία της ζωής της. Οι γδαρμένες γωνίες του πορτοφολιού μιλούσαν για χρόνια χρήσης, το κραγιόν ήταν ένδειξη γυναικείας ματαιοδοξίας και το μαντήλι πρόσφερε μια νότα νοσταλγίας.

Τότε παρατήρησα κάτι που με έκανε να συγκινηθώ. Στην τσάντα υπήρχε μια παιδική φωτογραφία, ασπρόμαυρη και ελαφρώς ξεθωριασμένη. Η κυρία την πήρε προσεκτικά και την κοίταξε με αγάπη. Στο πρόσωπό της φαινόταν λύπη αλλά και γλυκιά ανάμνηση. Αναρωτήθηκα ποιος ήταν αυτός που απεικονιζόταν στη φωτογραφία και τι σημασία είχε γι' αυτήν.

Αν και δεν ήξερα την ιστορία πίσω από την τσάντα ή τη φωτογραφία, ένιωθα μια βαθιά σύνδεση με την ηλικιωμένη κυρία. Την παρατηρούσα για λίγο ακόμα, θαυμάζοντας τη στωικότητα και την ανθεκτικότητα που εκπέμπει. Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν απλώς μια σακούλα, αλλά ένας θησαυρός αναμνήσεων, μια ιστορία ζωής γραμμένη σε καθημερινά αντικείμενα. Και καθώς αναχωρούσε από το καφέ, έκρυψε προσεκτικά την τσάντα της κάτω από το χέρι της, προστατεύοντας την ιστορία της ότι ήταν πολύτιμη όσο τα αστέρια στον ουρανό.