Κουρκουλοσ

Κάτω από τον ήλιο της Μεσογείου, σε ένα καταπράσινο δάσος, κατοικούσε ένας μοναδικός λύκος με άσπρο τρίχωμα, ο Κουρκουλοσ. Όλοι οι άλλοι λύκοι είχαν σκούρο τρίχωμα, ενώ ο Κουρκουλοσ ξεχώριζε με την εκτυφλωτική λευκότητά του.
Η διαφορετικότητα του Κουρκουλού είχε γίνει αντικείμενο περιέργειας και θαυμασμού μεταξύ των κατοίκων του δάσους. Τα ζώα τον σεβόντουσαν και τον θαύμαζαν, θεωρώντας τον ένα σπάνιο και μυστηριώδες πλάσμα. Αλλά για τον Κουρκουλό, η λευκή του γούνα ήταν πηγή πόνου και απομόνωσης.
Έβλεπε τον εαυτό του σαν παρία, διαφορετικό από τους ομοίους του. Καθώς μεγάλωνε, έγινε ολοένα και πιο μοναχικός, αποσυρόμενος βαθύτερα στο δάσος για να ξεφύγει από τα περίεργα βλέμματα και τις ψίθυρες των άλλων ζώων.
Μια μέρα, ενώ περιπλανιόταν μόνος του, ο Κουρκουλός άκουσε μια απαλή φωνή πίσω από ένα δέντρο. "Γεια σου," είπε η φωνή. "Είσαι ο Κουρκουλός, ο λευκός λύκος;"
Ο Κουρκουλός γύρισε και είδε ένα μικρό κορίτσι με λαμπερά πράσινα μάτια και καστανά μαλλιά. Το κορίτσι δεν φαινόταν να φοβάται καθόλου και κοιτούσε τον Κουρκουλό με θαυμασμό.
"Ναι, είμαι ο Κουρκουλός," απάντησε ο λύκος με μια απαλή φωνή. "Και εσύ ποια είσαι;"
"Είμαι η Αθηνά," είπε το κορίτσι. "Έχω ακούσει τόσες πολλές ιστορίες για σένα. Λένε ότι είσαι ένας πολύ ξεχωριστός λύκος."
Ο Κουρκουλός κοκκίνισε αμήχανα. "Δεν είμαι ξεχωριστός," είπε. "Είμαι απλώς διαφορετικός."
"Δεν είναι κακό να είναι κανείς διαφορετικός," είπε η Αθηνά σοφά. "Αυτό σε κάνει ξεχωριστό και σημαντικό."
Τα λόγια της Αθηνάς είχαν βαθιά επίδραση στον Κουρκουλό. Συνειδητοποίησε ότι η διαφορετικότητά του δεν ήταν πια μια κατάρα, αλλά ένα δώρο. Τον έκανε μοναδικό και ξεχωριστό.
Από εκείνη την ημέρα και μετά, ο Κουρκουλός έγινε ο πιο αγαπημένος λύκος στο δάσος. Δεν ήταν πλέον ο περίεργος παρίας, αλλά σύμβολο ενότητας και αποδοχής. Και όλα αυτά χάρη σε ένα μικρό κορίτσι που του έμαθε τη δύναμη της διαφορετικότητας.
Και έτσι, ο Κουρκουλός ο λευκός λύκος έζησε ευτυχισμένος για πάντα, αγαπημένος και αποδεκτός στη μοναδική του ομορφιά.