Μαρια θωμα

Εγώ μεγάλωσα με τη γιαγιά μου στη Μύκονο. Τη θυμάμαι να μου λέει ιστορίες για τη θάλασσα, για τους ψαράδες και για τα παλιά χρόνια. Μου έλεγε πάντα ότι η θάλασσα είναι το σπίτι μας, και ότι πρέπει να τη σεβόμαστε.

Μια μέρα, ήμουν στην παραλία, παίζοντας με την άμμο. Σίγουρα! Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω ως παιδί στη Μύκονο; Είδα ένα μικρό κοχύλι στην άμμο και το μάζεψα. Ήταν πανέμορφο, με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, και το έβαλα στη τσέπη μου.

Τη νύχτα, ονειρεύτηκα τη γιαγιά μου. Στο όνειρο, μου είπε ότι το κοχύλι που είχα βρει ήταν πολύτιμο. Μου είπε ότι ήταν ένα κοχύλι της Αφροδίτης, της θεάς της ομορφιάς και του έρωτα. Μου είπε ότι έπρεπε να το κρατήσω και να το φυλάξω σαν φυλαχτό.

Ξύπνησα το πρωί και θυμήθηκα το όνειρό μου. Πήγα στην παραλία και βρήκα το κοχύλι. Ακόμα ήταν εκεί, στην ίδια θέση που το είχα αφήσει. Το έβαλα σε ένα βραχιόλι και το φορούσα πάντα. Ακόμα το φοράω και σήμερα.

Για μένα, το κοχύλι της Αφροδίτης είναι περισσότερο από ένα όμορφο φυλαχτό. Είναι ένα σύμβολο της αγάπης και της προστασίας της γιαγιάς μου. Είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας, και ένα reminder ότι η θαλασσα πάντα μας προστατευει.

Τώρα, κάθε φορά που κοιτάω το βραχιόλι μου, σκέφτομαι τη γιαγιά μου και τη θάλασσα. Νιώθω την αγάπη και την προστασία τους, και ξέρω ότι πάντα θα είναι μαζί μου.