Μια Οικογενειακή Υπόθεση

Έχω μια εξομολόγηση να κάνω. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ήταν πραγματικά... περίεργη.

Όχι, δεν είχαμε κατοικίδια αράχνες ή κρυμμένες κάτω από το κρεβάτι. Τουλάχιστον, όχι όσο ήξερα εγώ. Αλλά η οικογένειά μου είχε τις ιδιορρυθμίες της, και έλεος, ήταν αστείες.

Θυμάμαι ένα συγκεκριμένο περιστατικό που εξακολουθεί να με κάνει να γελάω μέχρι σήμερα.

Ήμουν περίπου 10 ετών όταν ο αδερφός μου, ο Νίκος, αποφάσισε να πειραματιστεί με χημεία. Τώρα, μην παρεξηγηθείτε, ο Νίκος δεν ήταν κανένας μικρός Άινσταϊν. Ήταν περισσότερο ο τύπος που θα έβαζε σαφρανές στην κρέμα νυκτός της μαμάς για να δει τι θα γινόταν.

Έτσι, μια μέρα ο Νίκος ήταν στην κουζίνα, ανακατεύοντας κάποια χημικά, όταν ξαφνικά κάτι πήγε στραβά. Εκκρίθηκε ένα τεράστιο σύννεφο καπνού, τόσο πυκνό που θα μπορούσατε να το κόψετε με μαχαίρι.

Τα μάτια του Νίκου άνοιξαν διάπλατα όταν κατάλαβε τι είχε προκαλέσει. "Μαμά!" φώναξε. "Η κουζίνα γεμίζει καπνό!"

Η μαμά μου έτρεξε μέσα και αντίκρισε την ομιχλώδη σκηνή. "Τι στο Θεό έκανες, Νίκο;" ρώτησε με ένα μίγμα τρόμου και θυμού.

Ο Νίκος κρύφτηκε πίσω από τον πάγκο, τα μάτια του γεμάτα φόβο. "Δεν είμαι σίγουρος!" ψέλλισε.

Η μαμά μου γύρισε στον πατέρα μου, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από τη δουλειά. "Γιώργο!" είπε. "Ο Νίκος κατέστρεψε την κουζίνα!"

Ο πατέρας μου σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και γέλασε τόσο δυνατά που τα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά του. "Τουλάχιστον δεν έβαλε φωτιά στο σπίτι!" είπε.

Ο Νίκος βγήκε από την κρυψώνα του και μας κοίταξε όλους δειλά. "Δεν ήταν δικό μου λάθος!" είπε. "Τα χημικά με... με προκάλεσαν!"

Αυτή η ατάκα μας έκανε όλους να ξεσπάσουμε σε γέλια. Από εκείνη την ημέρα, το "τα χημικά με προκάλεσαν" έγινε οικογενειακό μάντρα που χρησιμοποιείται κάθε φορά που κάποιος κάνει κάποια αστεία γκάφα.

Η οικογένειά μου είναι γεμάτη από τέτοιες παράξενες και υπέροχες αναμνήσεις.

Υπάρχει η φορά που η αδερφή μου, η Ελένη, έβαψε τα μαλλιά της πράσινα μετά από μια παρεξήγηση με τον κομμωτή της. Ή η φορά που ο πατέρας μου παρήγγειλε κατά λάθος πέντε πίτσες αντί για μία, επειδή δεν μπορούσε να αποφασίσει τις επικαλύψεις.

Αυτές οι αναμνήσεις με κάνουν να γελάω ακόμα και μέχρι σήμερα και μου θυμίζουν τον δεσμό που έχουμε. Εξάλλου, οι οικογένειες δεν επιλέγονται. Αλλά η τρέλα τους είναι πάντα μια επιλογή.

Και αν αναρωτιέστε, ναι, η κουζίνα καθαρίστηκε τελικά. Αλλά ο λεκές στον τοίχο όπου ο Νίκος έριξε τα χημικά παραμένει μέχρι σήμερα, μια διαρκής υπενθύμιση της "παράξενης" αλλά πολύτιμης οικογένειάς μου.