Ο Βρεττός είχε το χάρισμα να μετατρέπει τις λέξεις σε ποίηση, να δημιουργεί εικόνες που ζωγραφίζονταν στο μυαλό μου σαν πίνακες ζωγραφικής. Οι στίχοι του ήταν σαν ένας ποταμός που έρεε, κουβαλώντας μαζί του τα βάσανα της αγάπης, τη γλυκύτητα του έρωτα και την πίκρα της απώλειας.
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του Βρεττού είναι το "Ζήλια μου", που ερμήνευσε η σπουδαία Μαρινέλλα. Ο τρόπος που περιγράφει το τυφλό και καταστροφικό συναίσθημα της ζήλιας είναι συγκλονιστικός, σαν να έχει ξεγυμνώσει την ψυχή ενός εμμονικού εραστή.Ζήλια μου, ζήλια μου, φαρμάκι και βασανιστήρι
Λαχτάρα, μάταιη ελπίδα, παραμύθια μου τσιγγάνικα
Μα πόνεσες, μα δείλιασες, μα πήγες κόντρα στο σωστό
Ονειρεύτηκα πως πέταγα ψηλά με ένα μαγικό χαλί
Και πως μαζί σου έβλεπα τη γη απ' το πιο ψηλό βουνό
Κι ήμουνα τόσο ανέμελος, τόσο ήσυχος και τόσο απλός
Άμα σε χάσω, πια δε θα 'χω ελπίδα να ξαναπετάξω
Η μουσική του Βρεττού δεν ήταν απλώς ψυχαγωγία. Ήταν μια πνευματική εμπειρία που με εξύψωσε, με έθεσε αντιμέτωπο με τα εσωτερικά μου διλήμματα και με ενέπνευσε να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Για μένα, ο Νίκος Βρεττός ήταν κάτι περισσότερο από έναν στιχουργό. Ήταν ο ποιητής των ψυχών μας, ο οδηγός που μας οδήγησε στο ταξίδι της αυτογνωσίας και της κατανόησης. Η κληρονομιά του θα συνεχίσει να μας εμπνέει και να μας συγκινεί για γενιές που έρχονται.