Νεκρά ψάρια στο Βόλο

Περπατώντας χθες κατά μήκος της παραλίας του Βόλου, έγινα μάρτυρας ενός θλιβερού θεάματος: δεκάδες νεκρά ψάρια ξέβραζαν στην ακτή.

Άρχισα να μετράω τα ψάρια και σύντομα έφτασα τα εκατό. Ήταν κυρίως σαρδέλες, αλλά υπήρχαν και μερικές τσιπούρες και κολιοί. Προσπάθησα να καταλάβω τι είχε συμβεί και σύντομα εντόπισα την αιτία: ένα μεγάλο δίχτυ ψαρέματος που βρισκόταν κοντά στην ακτή. Τα ψάρια είχαν προφανώς πιαστεί στο δίχτυ και είχαν πεθάνει από ασφυξία.

Στάθηκα εκεί για αρκετή ώρα, κοιτάζοντας τα νεκρά ψάρια. Ένιωσα θλίψη και θυμό. Πώς μπορούσε κάποιος να είναι τόσο αδιάφορος για τη ζωή; Τα ψάρια αυτά ήταν πλάσματα που ζούσαν και αναπνέαν, και τώρα ήταν νεκρά λόγω της απληστίας κάποιου.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα ήθελε να πιάσει τόσα πολλά ψάρια. Πόση ψαριά μπορεί να φάει κανείς; Και ακόμα κι αν μπορούσε να τα φάει όλα, αξίζει να αφαιρέσει τη ζωή τόσων πλασμάτων για χάρη του κέρδους;

Καθώς έφευγα από την παραλία, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τα νεκρά ψάρια. Ήταν μια υπενθύμιση της σκληρότητας του κόσμου μας και της αποτυχίας μας να προστατεύσουμε τον πλανήτη μας και τα πλάσματα που τον κατοικούν.

Ελπίζω ότι αυτή η ιστορία θα σας κάνει να σκεφτείτε τις επιλογές σας. Την επόμενη φορά που θα δείτε ψάρια σε ένα κατάστημα ή σε ένα εστιατόριο, αναρωτηθείτε από πού προέρχονται. Είναι πιθανό να προέρχονται από δίχτυα σαν αυτά που είδα στον Βόλο. Εάν δεν είστε σίγουροι για τη μέθοδο αλίευσης, επιλέξτε άλλη επιλογή θαλασσινών ή μη θαλασσινών. Με τις επιλογές μας μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.