Νεοσ κουβαρασ

Είναι μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα και βρίσκομαι καθισμένος στο μπαλκόνι μου, απολαμβάνοντας τον ήλιο. Δίπλα μου κάθονται ο πατέρας και η μητέρα μου, μιλώντας για τα παλιά. Ξαφνικά, ο πατέρας μου με κοιτάζει και χαμογελάει.

"Θυμάσαι όταν ήσουν μικρός και ήθελες να μπεις στην ομάδα μπάσκετ;", με ρωτάει.

Φυσικά και θυμάμαι. Ήμουν περίπου 10 χρονών και ήθελα απεγνωσμένα να παίξω μπάσκετ. Αλλά ήμουν ένα ντροπαλό και αδύναμο παιδί, και δεν είχα καμιά πιθανότητα να πετύχω.

"Ναι, το θυμάμαι", λέω.

"Λοιπόν, μια μέρα αποφάσισα να σε πάω στην προπόνηση", λέει ο πατέρας μου. "Ήσουν πολύ νευρικός, αλλά σε είδα να σκοράρεις το πρώτο σου καλάθι και ήμουν τόσο περήφανος."

Σταμάτησα για μια στιγμή και αναπόλησα εκείνη την ημέρα. Ήταν μια στιγμή που άλλαξε τη ζωή μου. Από εκείνη τη μέρα, ερωτεύτηκα το μπάσκετ και έπαιξα όλη την παιδική και εφηβική μου ηλικία.

"Ευχαριστώ, μπαμπά", λέω. "Χωρίς εσένα, δεν θα είχα ποτέ παίξει μπάσκετ."

Ο πατέρας μου χαμογελάει και με αγκαλιάζει.

"Είσαι ευπρόσδεκτος, γιε μου", λέει. "Είμαι τόσο χαρούμενος που σε βοήθησα να βρεις την αγάπη σου για το μπάσκετ."

Καθώς ο ήλιος δύει, εγώ, ο πατέρας μου και η μητέρα μου παρακολουθούμε τον αγώνα της αγαπημένης μας ομάδας μπάσκετ. Είναι ένας κλειστός αγώνας, αλλά η ομάδα μας βγαίνει νικήτρια. Γελάμε και αγκαλιαζόμαστε, γιορτάζοντας τη νίκη.

Ξαφνικά, ο πατέρας μου με κοιτάζει στα μάτια.

"Ξέρεις, γιε μου, είμαι τόσο χαρούμενος που σε έχω στη ζωή μου", λέει. "Είσαι η μεγαλύτερη χαρά μου."

Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω.

"Εγώ είμαι ο ευγνώμων, μπαμπά", λέω. "Είσαι ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να ζητήσω."

Περνάμε το υπόλοιπο της βραδιάς μιλώντας και γελώντας. Η ζεστασιά και η αγάπη της οικογένειάς μου με κάνουν να νιώθω γεμάτος ευτυχία.

Όταν πηγαίνω να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πόσο τυχερός είμαι. Έχω μια υπέροχη οικογένεια, καλούς φίλους και ένα πάθος για το μπάσκετ. Η ζωή είναι καλή.

Και όλα αυτά ξεκίνησαν με ένα μικρό παιδί που ήθελε απλά να σκοράρει ένα καλάθι μπάσκετ.