Νταλαράς

Βρισκόμουν στην πρώτη γραμμή ενός συναυλιακού χώρου μαγεμένος από τα τραγούδια ενός άντρα με ξεχωριστή φωνή. Ο Γιώργος Νταλάρας... ένας ζωντανός θρύλος της μουσικής.
Κάθε του νότα είχε τη δύναμη να αγγίζει την ψυχή μου, να ξεκλειδώνει αναμνήσεις, να με κάνει να νιώθω κάθε λέξη σαν να ήταν δική μου ιστορία. Η σκηνή έμοιαζε με καθεδρικός ναός, γεμάτη με την ατμόσφαιρα της μουσικής του.
Σαν σύγχρονος Οδυσσέας, ταξίδεψε μέσα από τον χρόνο και τον χώρο, τραγουδώντας για την αγάπη, την απώλεια, την ελπίδα. Τα τραγούδια του ζωγράφιζαν εικόνες στο μυαλό μου, μεταφέροντάς με σε μακρινές παραλίες, κάτω από τον ελληνικό ήλιο και τις αέρινες νύχτες.
Η φωνή του ήταν σαν ζέφυρος, φίλησε το πρόσωπό μου, ψιθύρισε μυστικά στο αυτί μου. Τα δάκτυλά του χόρευαν πάνω στην κιθάρα του, δημιουργώντας μαγευτικούς ήχους, η μελωδία τους έμοιαζε με τον γλυκό λυγμό του μπουζουκιού.
Καθώς το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς έφτασε στο τέλος του, το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Η φωνή του Νταλάρα είχε κατακτήσει τις καρδιές και τις ψυχές μας, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα μέσα μας.
Όσο ο κόσμος αποχωρούσε, εγώ στάθηκα εκεί, χαμένος στις σκέψεις μου. Η συναυλία είχε τελειώσει, αλλά η μουσική του Νταλάρα θα εξακολουθούσε να ηχεί μέσα μου για τα επόμενα χρόνια. Ήταν περισσότερο από ένας τραγουδιστής. Ήταν ένας ποιητής, ένας αφηγητής, ένας ονειροπόλος.
Αποχώρησα από τον συναυλιακό χώρο με μια αίσθηση πληρότητας και ευγνωμοσύνης. Είχα γίνει μάρτυρας ενός θρύλου, ενός άντρα που είχε χαρίσει χαρά, έμπνευση και αγάπη σε εκατομμύρια ανθρώπους. Και εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι η μουσική του θα συνεχίσει να αγγίζει τις καρδιές και να εμπνέει τις ψυχές για τις επόμενες γενιές.
Γιατί ο Νταλάρας δεν είναι απλώς ένας καλλιτέχνης. Είναι η φωνή της ίδιας της Ελλάδας. Είναι ο άντρας που μας ενώνει, που μας κάνει να γελάμε, να κλαίμε, να ονειρευόμαστε. Και για αυτό, του είμαστε αιώνια ευγνώμονες.