Στη σκιά του ιερού βράχου της Ακρόπολης, στην καρδιά της Αθήνας, σιγοκαίει μια αιώνια φλόγα αγώνα και πάθους. Είναι η φωτιά της αντιπαλότητας ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, δύο ομάδων ποδοσφαίρου που έχουν γράψει χρυσές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Η αρχή της κόντρας αυτής χάνεται στα βάθη του χρόνου, στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, όταν οι δύο σύλλογοι εκπροσωπούσαν διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και πολιτικές ιδεολογίες. Η Παναθηναϊκή Αθλητική Ένωση, που ιδρύθηκε το 1908, αποτελούσε την ομάδα των ευκατάστατων Αθηναίων αστικών στρωμάτων, ενώ η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπολιτών, που ιδρύθηκε το 1924, είχε στις τάξεις της πρόσφυγες από την Πόλη που νοσταλγούσαν τη χαμένη πατρίδα τους.
Τα ντέρμπι ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ είναι κάτι περισσότερο από αγώνες ποδοσφαίρου. Είναι μάχες ψυχής και υπερηφάνειας, όπου οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι δίνουν τα πάντα για τη νίκη. Το γήπεδο μετατρέπεται σε πεδίο τιμής, με την ένταση να χτυπά "κόκκινο". Οι παίκτες καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, ενώ οι οπαδοί φωνάζουν ακατάπαυστα, δημιουργώντας μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που κόβει την ανάσα.
Φυσικά, σε μια τόσο μακρόχρονη και έντονη αντιπαλότητα, δεν λείπουν και τα ευτράπελα. Κάποια από αυτά έχουν γίνει θρύλοι, όπως εκείνη η φορά που ένας οπαδός του Παναθηναϊκού εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο με μια σημαία του Τριφυλλιού και την φύτεψε στο κέντρο του γηπέδου! Ή εκείνη την άλλη φορά που οι οπαδοί της ΑΕΚ πέταξαν εκατοντάδες τετράγωνα από χαρτί υγείας στο γήπεδο, δημιουργώντας μια λευκή... χιονοθύελλα!
Παρά τον έντονο ανταγωνισμό, η αντιπαλότητα ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ δεν στερείται σεβασμού. Οι οπαδοί των δύο ομάδων αναγνωρίζουν την αξία του αντιπάλου τους και έχουν μάθει να απολαμβάνουν την μαγεία αυτής της αθλητικής παράδοσης. Και γιατί όχι; Αλλωστε, όπως λέει ο λαός, "ο καλός ο καβγάς κάνει καλούς φίλους".
Έτσι, κάθε φορά που Παναθηναϊκός και ΑΕΚ τίθενται αντιμέτωποι, ο ποδοσφαιρικός χάρτης της Ελλάδας παίρνει "φωτιά". Οι οπαδοί και των δύο ομάδων παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα την εξέλιξη του αγώνα, και στο τέλος, όποιος και αν είναι ο νικητής, το ποδόσφαιρο γίνεται ξανά ο νικητής. Γιατί αυτός ο διαχρονικός ανταγωνισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλώς ένα παιχνίδι. Είναι ένα κομμάτι της ελληνικής ψυχής, μια ιστορία πάθους, δόξας και αέναης κόντρας.