Για μένα, το θέατρο έχει πάντα μια ιδιαίτερη λατρεία. Δεν είναι μόνο η έκρηξη του ταλέντου επί σκηνής ή η περίπλοκη υφαντική λύρα των λέξεων. Είναι η αόρατη σύνδεση που δημιουργείται μεταξύ των ηθοποιών και του κοινού, μια στιγμιαία ανάπαυλα από την καθημερινότητα όπου η πραγματικότητα διαλύεται σε έναν κόσμο φαντασίας και στοχασμού.
Θυμάμαι μια συγκεκριμένη παράσταση του "Άμλετ" που μου άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα. Καθώς ο Άμλετ περιφερόταν στη σκηνή με μια μελαγχολική οργή, δεν μπορούσα παρά να αισθανθώ το βάρος της δικής του αμφιβολίας και απελπισίας. Τον ένιωσα σαν έναν συγγενή, έναν άνθρωπο που πάλευε με τα ίδια υπαρξιακά διλήμματα που βασάνιζαν εμένα.
Σε ένα άλλο έργο, μια ρομαντική κωμωδία, γέλασα μέχρι δακρύων καθώς οι χαρακτήρες έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλον σε ένα χορό ερωτικής σύγχυσης. Αλλά κάτω από την κωμωδία υπήρχε ένα υποβόσκον ρεύμα αλήθειας, αντικατοπτρίζοντας τις δικές μου εμπειρίες με τη σύγχυση της αγάπης.
Σε μια εποχή όπου η τεχνολογία συχνά μας απομονώνει, το θέατρο παραμένει ένα πανίσχυρο μέσο για να μας φέρει κοντά. Είναι ένας τόπος όπου μπορούμε να μοιραστούμε μια συλλογική εμπειρία, να αφήσουμε τα προβλήματα μας στην πόρτα και να χαθούμε στον μαγευτικό κόσμο της ζωντανής αφήγησης.
Σήμερα, καθώς γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, ας τιμήσουμε τη δύναμή του να μας εμπνέει, να μας προκαλεί και να μας ενώνει. Όπως έγραψε ο Σαίξπηρ, "Ολόκληρος ο κόσμος είναι μια σκηνή."
Ας αγκαλιάσουμε τη μαγεία του θεάτρου και ας αφήσουμε την αυλαία να ανέβει στην ίδια μας τη ζωή.