Πανιώνιος-Ηρακλής: Το ντέρμπι της ντροπής που δεν έπρεπε να γίνει ποτέ

Το ντέρμπι της ντροπής, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, έλαβε χώρα στη Νέα Σμύρνη, ένα μέρος που θεωρούσαμε ιερό για το ελληνικό μπάσκετ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη, βλέποντας τον Πανιώνιο από μικρό παιδί. Ήταν η ομάδα που με έμαθε να αγαπώ το μπάσκετ, η ομάδα που μου χάρισε μερικές από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις της ζωής μου.

Όταν έμαθα ότι ο Ηρακλής θα ερχόταν στη Νέα Σμύρνη για ένα ντέρμπι της Α2 κατηγορίας, ενθουσιάστηκα. Θα ήταν μια ευκαιρία να ξαναζήσω εκείνες τις ένδοξες στιγμές, να νιώσω ξανά την αδρεναλίνη να κυλάει στις φλέβες μου. Αλλά αυτό που είδα εκείνο το βράδυ δεν έμοιαζε με κανένα ντέρμπι που είχα δει ποτέ.

Από την αρχή του αγώνα, η ένταση στον αγωνιστικό χώρο ήταν εμφανής. Οι παίκτες των δύο ομάδων έμοιαζαν έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια ανά πάσα στιγμή. Η διαιτησία, δυστυχώς, δεν βοήθησε την κατάσταση. Αμφισβητούμενες αποφάσεις, χτυπήματα που δεν σφυρίχτηκαν και αμφισβητήσεις προς τους διαιτητές δημιούργησαν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα.

Το αποκορύφωμα ήρθε στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν ο αγώνας ξέφυγε εντελώς από κάθε έλεγχο. Ύβρεις, φωνές και σπρωξίματα μεταξύ των παικτών έγιναν καθημερινότητα. Το γήπεδο είχε μετατραπεί σε ρινγκ, με τους φιλάθλους να παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Κάποια στιγμή, μάλιστα, ένας παίκτης του Ηρακλή χτύπησε έναν παίκτη του Πανιωνίου με το πόδι του στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο.

Ήταν μια ντροπή για το άθλημα. Ένα ντέρμπι που θα έπρεπε να είναι γιορτή του μπάσκετ μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Οι παίκτες, οι διαιτητές και οι φίλαθλοι έχασαν εντελώς τον έλεγχο. Εκείνο το βράδυ, η Νέα Σμύρνη δεν ήταν το ίδιο μέρος. Το γήπεδο που κάποτε ήταν ένα σύμβολο του ευ αγωνίζεσθαι είχε γίνει ένα σύμβολο βίας και αντιαθλητικής συμπεριφοράς.

Έχω πια μεγαλώσει και δεν πηγαίνω τόσο συχνά στον Πανιώνιο. Αλλά εκείνο το βράδυ παραμένει χαραγμένο στη μνήμη μου. Το ντέρμπι της ντροπής ήταν ένα γεγονός που όλοι θα έπρεπε να ξεχάσουμε, μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ας ελπίσουμε ότι ποτέ ξανά δεν θα χρειαστεί να ζήσουμε κάτι παρόμοιο.