Πανωλη τρικαλα

Εχω γεννηθεί στα Τρίκαλα, την πόλη του Ασκληπιού, της κυρά-Βασιλικής και της σπουδαίας θεατρικής παράδοσης. Εχω φυτέψει το πρώτο μου δέντρο στον Πηνειό ποταμό, εχω κάνει την πρώτη μου βόλτα με ποδήλατο στην Καρδίτσα και εχω περάσει τα καλοκαίρια μου στα πανηγύρια των γύρω χωριών. Εχω να επισκεφθώ την πατρίδα εδώ και χρόνια, δεν έχω πάει ούτε καν για πρωτοχρονιά, αλλά τα Τρίκαλα κυλάνε μεσα μου ολόκληρα.

Τα τελευταία χρόνια ακούω για μια ίωση που κυκλοφορεί στα Τρίκαλα, την λεγόμενη πανώλη. Χθες, όμως, είδα ένα ρεπορτάζ που πραγματικά με άγγιξε. Η δημοσιογράφος είχε πάρει συνέντευξη σε έναν άνθρωπο ο οποίος πάσχει από πανώλη. Είχε νικήσει την πρώτη φορά τον ιό αλλά επανεμφανίστηκε. Ο άνθρωπος μιλούσε δειλά δειλά για όσα πέρασε και για το τι περνάει τώρα. Μου έσπασε η καρδιά. Ακόμα και να μην ξέρεις κάποιον προσωπικά που να πάσχει από τη συγκεκριμένη νόσο, το γεγονός και μόνο ότι υπάρχουν άνθρωποι που σαν εμάς παλεύουν για τη ζωή τους, θα έπρεπε να μας γεμίζει συγκίνηση και να μας κάνει να νιώθουμε λίγο καλύτερα με όσα τυχόν μας συμβαίνουν.

Πάντα πίστευα ότι οι συμφορές φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Ομως, τα τελευταία χρόνια παρατηρώ ότι μας χωρίζουν όλο και περισσότερο. Δεν χρειάζεται να αναφέρω την πανδημία που ζήσαμε, υπάρχουν και ένα σωρό άλλα, καθημερινά διλήμματα που μας χωρίζουν.

Το θέμα της πανώλης είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να μας προβληματίσει όλους. Δεν είναι κάτι που αφορά μόνο όσους πάσχουν από αυτήν, αφορά όλους μας. Αφορά την κοινωνία μας, την ανθρωπιά μας, την αγάπη μας για τον συνάνθρωπο. Οταν ακούμε για κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να αισθανόμαστε όλοι μας τόσο θλίψη όσο και ευθύνη. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους και να τους δώσουμε λίγη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Ας αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας και ας βοηθήσουμε όλοι όσοι μπορούν και με όποιον τρόπο μπορούν αυτούς τους ανθρώπους.

Αυτές τις μέρες, ειδικά μετά το ρεπορτάζ που είδα, είμαι πολύ συγκινημένος. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο. Σκέφτομαι τι περνούν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους και νιώθω ανήμπορος. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τους βοηθήσω, αλλά θέλω να πω ότι είμαι μαζί τους. Είμαι μαζί σας, τώρα και πάντα.