Πατημα χαλανδριου

Της έχει μυρίσει και ζυγώνει. Είναι καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι όλο ήχους, ένα καλοκαίρι που μυρίζει γιασεμί στη νύχτα και που το βραβείων είχε καταιγίδα. Και ένα καλοκαίρι που μυρίζει πατημένο χαλανδρίου. Για κάποιο λόγο το πατημένο χαλανδρίου είναι καλοκαιρινό άρωμα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τέτοια ανάμνηση κουβαλάω, ίσως γιατί τέτοια εποχή γίνονται τα πανηγύρια στα χωριά μας και ο κόσμος στον τόπο μου το πατάει το χαλανδρίου για να το ρίξει στους δρόμους και να χορέψουν από πάνω την ώρα του πανηγυριού.
Και ιδού λοιπόν εκείνη η γειτόνισσα, τι καλή γειτόνισσα που ήταν, έπαιρνε και μας το πρόσφερε και το φυλάγαμε για το πανηγύρι. Έβρισκε τότε καμιά δραχμούλα για το κορίτσι. Άλλωστε το χαλανδρίου ήταν τότε, που ήμασταν μικροί θυμάμαι, για τους φτωχούς. Γιατί οι άλλοι τότε είχαν τριαντάφυλλα, γιασεμί και γαρδένιες. Οι πλούσιοι πάντα είχαν τα καλύτερα. Εμείς λοιπόν να φτιάχνουμε τα δικά μας αρώματα με το πατημένο χαλανδρίου.
Και ήρθε η ώρα του πανηγυριού, η ώρα του χορού. Και εκείνη η γωνίτσα κάτω από την εκκλησία γεμάτη πατημένο χαλανδρίου και από πάνω τα παιδιά να χορεύουν ξεκούδουνα. Άρμεγε η αγελάδα, Κατερίνα μη σπας τα κανάτια, τέτοια τραγούδια. Και ο αέρας να μυρίζει έντονα πατημένο χαλανδρίου.
Μυρωδιές που σε ταξιδεύουν, αναμνήσεις που γίνονται γλυκά αρώματα και όμορφες εικόνες που όσο περνούν τα χρόνια γίνονται ωραιότερες. Θα κουραστείς να πεις πατημένο χαλανδρίου και δεν θα χορτάσεις να το μυρίζεις και να ταξιδεύεις. Μέσα σ΄αυτό το ταξίδι είμαστε λοιπόν όλοι εμείς, εκείνοι οι άνθρωποι που έχουμε ακόμα αυτές τις αναμνήσεις και σήμερα το πατημένο χαλανδρίου το μοσχοβολούν οι μεγαλοαστοί και εμείς θυμόμαστε και χαμογελάμε.
Μα τι ανόητο που είμαι, μα είναι ακόμα καλοκαίρι, σηκώνομαι λοιπόν και πάω να ζητήσω από τη γειτόνισσα τη νεότερη τώρα, να μου δώσει λίγο πατημένο χαλανδρίου να το μυρίσω και να γυρίσω και πάλι για λίγο πίσω στα παιδικά μου χρόνια.
Αχ…μα δεν είναι κρίμα που δεν μυρίζει κανείς το άρωμα της παιδικότητάς μας;