Πατουλη

Χειμώνας του '62, πλατεία Εξαρχείων. Ο Πατούλης, ένας λαϊκός ήρωας της εποχής, ένας προικισμένος ποδοσφαιριστής, είναι ξαπλωμένος στο σανιδένιο πάγκο ενός μικρού καφενείου. Είναι λουσμένος στον ιδρώτα και τα ρούχα του είναι βρεγμένα από τη βροχή. Μόλις τέλειωσε ο αγώνας και η ομάδα του κέρδισε. Είναι εξαντλημένος, αλλά το πρόσωπό του ακτινοβολεί χαρά.

Ο Πατούλης, με το κασκέτο του γερμένο στο κεφάλι και το τσιγάρο στο στόμα, είναι ένας άνθρωπος του λαού. Είναι ένας από αυτούς, ένας από εμάς. Δεν είναι ένας από τους ψυχρούς, απρόσιτους ήρωες των μεγάλων πόλεων. Είναι ένας άνθρωπος της δουλειάς, της καθημερινότητας, των μικρών χαρών και λύπων.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σε μια φτωχή οικογένεια. Από μικρός έδειξε το ταλέντο του στο ποδόσφαιρο και σύντομα έγινε ένας από τους καλύτερους παίκτες της εποχής. Έπαιξε σε μεγάλες ομάδες και κατέκτησε πολλά τρόπαια. Αλλά ο Πατούλης δεν ξέχασε ποτέ από πού ξεκίνησε. Πάντα ήταν δίπλα στον απλό κόσμο, στους ανθρώπους που αγωνίζονται για τη ζωή.

Τον θυμάμαι μια μέρα που πήγαινε στο γήπεδο με τα πόδια, όπως συνήθιζε να κάνει. Στο δρόμο συνάντησε μια ομάδα παιδιών που έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ο Πατούλης σταμάτησε και έπαιξε μαζί τους. Τους έμαθε πώς να κλωτσούν την μπάλα, πώς να ντριμπλάρουν, πώς να σκοράρουν. Τα παιδιά τον λάτρεψαν και τον ρωτούσαν συνεχώς για ποδόσφαιρο. Ο Πατούλης τους μίλησε για την σημασία της ομαδικότητας, του σεβασμού και του ευ αγωνίζεσθαι.

Ο Πατούλης ήταν ένας άνθρωπος με χρυσή καρδιά. Πάντα βοηθούσε τους άλλους, όσο δύσκολα κι αν ήταν τα πράγματα για τον ίδιο. Θυμάμαι μια φορά που ένας άνθρωπος του ζήτησε οικονομική βοήθεια για να σώσει τον γιο του. Ο Πατούλης δεν δίστασε ούτε στιγμή. Έδωσε στον άνθρωπο όλα τα χρήματα που είχε πάνω του, ακόμα και τα χρήματα που είχε βγάλει από τον αγώνα εκείνης της μέρας.

Ο Πατούλης ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής και ένας σπουδαίος Έλληνας. Ήταν ένας άνθρωπος του λαού, ένας άνθρωπος με χρυσή καρδιά.

• Αγαπημένο απόφθεγμα: "Η νίκη δεν είναι το παν, αλλά η τιμή είναι τα πάντα."
  
• Αγαπημένο φαγητό: Παστίτσιο
  
• Αγαπημένο ποτό: Τσίπουρο
  
• Αγαπημένο βιβλίο: "Οι Άθλιοι" του Βίκτωρος Ουγκό
  
• Αγαπημένη ταινία: "Η λίστα του Σίντλερ"
  
• Αγαπημένο τραγούδι: "Πάρε το δρόμο" του Μίκη Θεοδωράκη
  
• Αγαπημένος στίχος: "Και αν ποτέ σε χάσω εγώ, χαθήκαμε μαζί" (από το τραγούδι "Σ' αγαπώ" του Γιώργου Νταλάρα)
  
• Αγαπημένο αντικείμενο: Η φανέλα του με το νούμερο 10
  

Ο Πατούλης έφυγε από τη ζωή το 1963, σε ηλικία μόλις 31 ετών. Αλλά η μνήμη του ζει ακόμα. Είναι ένας από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές που έχουν μείνει στην ιστορία ως κάτι παραπάνω από ένας απλός αθλητής. Είναι ένας σύμβολο της ανθρωπιάς, της απλότητας και του ελληνικού φιλότιμου.