Πρωινές αναζητήσεις II

Η συνειδητοποίηση

Φτάνω στο γραφείο μου μια μέρα κι ακούω τον συνάδελφό μου να λέει: «Σήμερα σηκώθηκα από το κρεβάτι στις 6 το πρωί.». Τον κοίταξα με απορία και ρώτησα: «Τι, μα γιατί τόσο νωρίς;». Μου απάντησε: «Για να προλάβω να πάω στο γυμναστήριο.». Για δευτερόλεπτα έμεινα άναυδη. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ξυπνά τόσο νωρίς για να κάνει γυμναστική. Τον ρώτησα τι άλλαξε μέσα του, αφού τον θυμόμουν να λέει συνέχεια πόσο βαριέται να γυμναστεί. Μου είπε απλά: «Μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος περνάει και δεν γίνεται να τον σπαταλάω.».

Η απόφαση

Κι εγώ τότε θυμήθηκα τα δικά μου πρωινά. Πάντα καθυστερημένα, πάντα τρέχοντας, πάντα τελευταία στιγμή. Πάντα σκεφτόμουν ότι «δεν προλαβαίνω, δεν γίνεται, αύριο θα τα κάνω, έχω καιρό». Και μετά περνούσε η μέρα, περνούσε η εβδομάδα, περνούσε ο μήνας και τελικά δεν είχα κάνει τίποτα από αυτά που ήθελα. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, σαν κεραυνός εν αιθρία, συνειδητοποίησα και εγώ το ίδιο που είχε συνειδητοποιήσει ο συνάδελφός μου. Ο χρόνος περνάει και δεν γίνεται να τον σπαταλάω άλλο.
Έτσι πήρα κι εγώ μια απόφαση: να ξυπνάω πιο νωρίς το πρωί. Να το δοκιμάσω για ένα μήνα και μετά να δω τα αποτελέσματα. Έθεσα λοιπόν τον συναγερμό λίγες ώρες νωρίτερα και την άλλη μέρα σηκώθηκα από το κρεβάτι με μεγάλη αποφασιστικότητα. Ετοίμασα το πρωινό μου, ήπια τον καφέ μου και έκατσα να γράψω όσα πράγματα ήθελα να κάνω εκείνη τη μέρα. Είχα τόσο χρόνο μπροστά μου που έφτασα στο γραφείο πριν από όλους και όχι γιατί καθυστέρησα. Τότε ήταν που ήμουν πιο σίγουρη από ποτέ ότι έκανα το σωστό.

Οι συνέπειες

Ένας μήνας πέρασε και τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Πλέον ξυπνάω κάθε μέρα με μία ώρα επιπλέον και την εκμεταλλεύομαι όσο καλύτερα μπορώ. Δεν τρέχω πια, δεν αργώ, δεν αγχώνομαι. Προλαβαίνω να γυμναστώ, να φροντίσω τον εαυτό μου, να κάνω όλα αυτά τα μικρά πράγματα που με γεμίζουν χαρά. Η μέρα μου ξεκινά με ενέργεια και καλή διάθεση και όλα μου φαίνονται πιο εύκολα. Το καλύτερο όμως είναι ότι νιώθω ότι έχω τον έλεγχο της ζωής μου και ότι δεν χάνω πια καιρό με πράγματα που δεν έχουν σημασία.
Σκέφτομαι συχνά τον συνάδελφό μου και τον ευχαριστώ που με έκανε να συνειδητοποιήσω αυτό το τόσο απλό αλλά τόσο σημαντικό πράγμα. Το πρωινό είναι η πιο πολύτιμη ώρα της ημέρας μας. Είναι η ώρα που μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά που πραγματικά θέλουμε και να ξεκινήσουμε τη μέρα μας με τον καλύτερο τρόπο. Από εδώ και πέρα, θα φροντίζω να μην ξαναχαλαστεί αυτή η πολύτιμη συνήθεια.