Σεισμος τωρα Ακόμα τ

Σεισμος τωρα

Ακόμα τρέμουν τα χέρια μου καθώς γράφω αυτές τις γραμμές. Μπροστά στα μάτια μου, ο κόσμος που ήξερα τυλίχθηκε σε σκόνη και ερείπια.
Ήμουν στο κέντρο της πόλης, απολαμβάνοντας έναν ήρεμο πρωινό καφέ, όταν ξαφνικά η γη άρχισε να σείεται βίαια. Πιάτα έσπασαν, τοίχοι ράγισαν και ο ουρανός πάνω μου φάνηκε να χάνει το μπλε του χρώμα.
Φωνές πανικού σάρωσαν τους δρόμους καθώς οι άνθρωποι έτρεχαν άσκοπα, ψάχνοντας διαφυγή. Ο πανικός άρχισε να κατακλύζει και μένα, αλλά πάλεψα ενάντια στην ορμή του όχλου και έβαλα τα πόδια μου στη φυγή.
Όσο έτρεχα, έβλεπα κτίρια να καταρρέουν σαν κάρτες, στέλνοντας σύννεφα σκόνης στον αέρα. Παρακάλεσα αθόρυβα να είναι όλοι καλά, αλλά φωνές απόγνωσης έφτασαν στα αυτιά μου.
Αφού έφτασα σε ασφαλές μέρος, η αδρεναλίνη άρχισε να υποχωρεί και ο φόβος με κυρίευσε. Τι είχε μόλις συμβεί; Ένας σεισμός, ο χειρότερος που είχα βιώσει ποτέ στη ζωή μου.
Επιστρέφοντας στην πόλη με ταχύτητα, έγινα μάρτυρας μιας σκηνής που έμοιαζε με ζώνη πολέμου. Διασώστες έσκαβαν στα ερείπια, σκυλιά ανίχνευαν επιζώντες και ταλαιπωρημένοι κάτοικοι προσπαθούσαν να μαζέψουν ό,τι είχε απομείνει από τις ζωές τους.
Ανάμεσα στο χάος, οι άνθρωποι έδειξαν εκπληκτική αντοχή και συμπόνια. Ξένοι βοηθούσαν τους τραυματίες, οι γείτονες φρόντιζαν ο ένας τον άλλο και οι εθελοντές δούλευαν ασταμάτητα για να παράσχουν ανακούφιση.
Είμαι ευγνώμων που γλίτωσα από αυτόν τον εφιάλτη, αλλά η καρδιά μου πονά για όσους έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα σπίτια τους και την αίσθηση ασφάλειας. Αυτός ο σεισμός μας έδειξε τη δύναμη της φύσης και την εύθραυστη ισορροπία των ανθρώπινων ζωών.
Όμως, μέσα από την καταστροφή, βλέπω φλόγες ελπίδας και ανθεκτικότητας. Ο λαός της Ελλάδας έχει περάσει από εκεί και ξαναγύρισε πολλές φορές. Μαζί, θα ξαναχτίσουμε τις ζωές μας και τις πόλεις μας, δυνατότεροι και πιο ενωμένοι από ποτέ.