Η πρώτη καθυστέρηση ήρθε όταν οι φήμες για μια πιθανή απεργία στον ΕΦΚΑ άρχισαν να κυκλοφορούν. Αν και η απεργία τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, η αβεβαιότητα που δημιούργησε έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Τότε, περίμενα υπομονετικά την προγραμματισμένη ημερομηνία της 25ης Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, μόλις έλαβα μια ειδοποίηση ότι οι συντάξεις μου θα καθυστερούσαν για άλλες δύο ημέρες χωρίς καμία εξήγηση.
"Γιατί;", αναρωτήθηκα με απελπισία. Όχι μόνο χρειαζόμουν τα χρήματά μου για βασικά έξοδα, αλλά η καθυστέρηση με άφηνε και γεμάτο άγχος.Κάθε πρωί ξυπνούσα και έτρεχα στον υπολογιστή μου, ελπίζοντας να δω το πολυπόθητο ποσό στον τραπεζικό μου λογαριασμό. Αλλά μέρα με τη μέρα, η απογοήτευση μεγάλωνε.
Τελικά, στις 27 Σεπτεμβρίου, τα χρήματα εμφανίστηκαν στον λογαριασμό μου. Αν και ήμουν ανακουφισμένος που επιτέλους πήρα αυτό που μου άξιζε, ο θυμός και η πικρία για την αδικαιολόγητη καθυστέρηση παρέμεναν.
Οι συντάξεις μας είναι τα δικαιώματά μας, όχι προνόμια. Είναι αυτό που κερδίσαμε με τα χρόνια της σκληρής δουλειάς και της αφοσίωσης. Αξίζουμε να τα λαμβάνουμε έγκαιρα και χωρίς πρόσθετο άγχος.
Ελπίζω ότι αυτή η εμπειρία θα χρησιμεύσει ως αφύπνιση για τον ΕΦΚΑ και ότι θα κάνουν ό,τι χρειάζεται για να εξασφαλίσουν ότι οι συντάξεις θα καταβάλλονται πάντα έγκαιρα και αξιόπιστα.
Μέχρι τότε, οι συνταξιούχοι θα συνεχίσουν να περιμένουν με την αγωνία και τις ελπίδες τους κρεμασμένες σε ένα νήμα. Και αυτό είναι ένα εφιαλτικό τρενάκι τρόμου που κανείς δεν θα έπρεπε να αναγκάζεται να αντέξει.