Τον γνώρισα και δεν τον γνώρισα

Εδώ και λίγο καιρό συζητάω με τον γιό μου για τα επαγγέλματα και όνειρα του. Ο μικρός από μικρός δηλώνει ηθοποιός και δεν χάνει θεατρική παράσταση, ταινία ή σειρά στην τηλεόραση.

Δεν ξέρω αν είναι η ηλικία του, ο ενθουσιασμός του, ή ότι τα παιδιά μας ξέρουν πάντα αυτό που θέλουν να γίνουν, πάντως με έβαλαν στο τριπάκι να βλέπω βίντεο με την Μπέτυ Βαλάση. Και κάπου εκεί που την έβλεπα και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να συναντούσα κάποιον άνθρωπο που με ενέπνεε, είχα μια πολύ περίεργη εμπειρία.

Είχα μια φίλη που εργαζόταν σε ένα σπίτι του αγαπημένου μου νησιού, στη Σύρο, ως νοσηλεύτρια. Είχαν μια ηλικιωμένη κυρία που έπασχε από άνοια και κάθε φορά που την επισκεπτόμουν, περνούσαμε πολύ ωραία. Η κυρία δεν θυμόταν το όνομά της, αλλά θυμόταν απέξω και ανακατωτά όλους τους στίχους των ελληνικών τραγουδιών. Με έβαζε και εγώ τραγουδούσα, εκείνη χόρευε και γελούσαμε με την ψυχή μας. Μέχρι που μια μέρα, με σταμάτησε και μου είπε με μια αυστηρότητα που δεν περίμενα: "Βρε παιδάκι μου, πού άφησες την τσάντα σου;"

Έμεινα κάγκελο. Εγώ μια ώριμη γυναίκα να με κοιτάει στα μάτια και να μου μιλάει σαν μικρό παιδί. Της απάντησα ήρεμα, λέγοντας της ότι δεν έχω τσάντα. Με κοίταξε με ένα βλέμμα που έλεγε "δεν με πείθεις" και συνέχισε:

"Μην ανησυχείς, θα βρεθεί η τσάντα. Εσύ συνέχισε να τραγουδάς. Ιδιαίτερα εκείνο το τραγούδι με τη Βαλάση μου άρεσε πολύ. Θα σου δείξω πώς το χόρευα παλιά..."

Ξαφνικά, σηκώθηκε από το κρεβάτι, έκανε μια απίστευτη κωλοτούμπα και άρχισε να τραγουδάει με τη γνωστή σε όλους φωνή: "Συνέχεια σ'αγαπώ, ακόμα σε ποθώ..."

Εγώ, εκείνη τη στιγμή, έχασα το μυαλό μου. Έμεινα άφωνη, με το στόμα ανοιχτό. Δεν ήξερα τι να κάνω. Να τη βοηθήσω να ξαπλώσει, να αρχίσω να χορεύω κι εγώ μαζί της ή να πάω να ειδοποιήσω τον γιατρό; Επέλεξα το τελευταίο.

Όταν όμως πήγα να την βοηθήσω να ξαπλώσει, εκείνη είχε ήδη ξαναπέσει στο κρεβάτι και κοιμόταν βαθιά, με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Έπειτα από κάποιο καιρό, ξαναπήγα στο σπίτι. Δεν μου είχαν πει τίποτα, ούτε ρώτησα. Δεν ήθελα να χαλάσω αυτή την όμορφη ανάμνηση και ούτε ήθελα να βγάλω κάτι από τη μέση.

Μέχρι και σήμερα, δεν ξέρω αν γνώρισα την Μπέτυ Βαλάση ή όχι. Όμως γνώρισα έναν άνθρωπο που με έκανε να πιστέψω στα θαύματα και σε αυτό που λένε ότι μπορεί να κάνει το θέατρο.

Αυτό που συνέβη ήταν κάτι μαγικό, κάτι που θα μείνει αιώνια χαραγμένο στη μνήμη μου. Και είναι ένα δώρο που ούτε εγώ, ούτε εσύ, αλλά ούτε και κανείς μας, θα μπορούσε να φανταστεί.