Τροχαίο - Πειραιώς: Το Χαμόγελο Που Δεν Έσβησε Ποτέ

Μια ιστορία για τη δύναμη της θετικότητας και της ελπίδας.
"Αθήνα μου, πόλη που αγαπώ", τραγουδούσε ο μεγάλος μας στιχουργός, Νίκος Γκάτσος. Πόσο δίκιο είχε. Έχοντας ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στον Πειραιά, στην καρδιά της αθηναϊκής ριβιέρας, έχω υπάρξει μάρτυρας πολλών κακών, αλλά και στιγμών μεγάλης χαράς και συγκίνησης.
Μια από αυτές τις στιγμές έλαβε χώρα πρόσφατα, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Πειραιά, τη λεωφόρο Πειραιώς. Επιστρέφοντας σπίτι από τη δουλειά, είδα ένα σοκαριστικό τροχαίο ατύχημα. Ένα αυτοκίνητο είχε συγκρουστεί βίαια με μια μοτοσικλέτα, ανατρέποντάς την. Ο οδηγός της μοτοσικλέτας, ένας νεαρός άνδρας, είχε εκτοξευθεί αρκετά μέτρα μακριά.
Βγαίνοντας από το αυτοκίνητό μου, πλησίασα διστακτικά τον τόπο του συμβάντος. Ένας μικρός όχλος είχε ήδη συγκεντρωθεί, παρακολουθώντας τρομοκρατημένος. Κάποιοι καλούσαν ασθενοφόρο και αστυνομία, ενώ άλλοι προσπαθούσαν να βοηθήσουν τον τραυματισμένο άνδρα.
Όσο πλησίαζα, το σοκ μου μεγάλωνε. Ο άντρας ήταν σοβαρά τραυματισμένος, με αίματα να τρέχουν από το κεφάλι του. Ωστόσο, παρά τον έντονο πόνο που πρέπει να υπέφερε, ένα αχνό χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη του.
"Είμαι καλά", μου είπε με μια αδύναμη φωνή, κοιτάζοντάς με με αυτά τα μεγάλα καστανά μάτια του. "Θα τα καταφέρω".
Σοκαρισμένος από την ψυχική του δύναμη, τον καθησύχασα και του είπα ότι τα σωστικά πλησιάζουν. Κράτησα το χέρι του και τον μίλησα όσο περίμενα το ασθενοφόρο.
Μου είπε ότι ονομαζόταν Γιάννης και ότι ήταν διανομέας φαγητού. Ήταν νέος και γεμάτος όνειρα. Έβγαινε ραντεβού με μια κοπέλα και ήλπιζε να της ζητήσει να τον παντρευτεί.
Όσο μιλούσαμε, ο Γιάννης ποτέ δεν έχασε αυτό το χαμόγελο από τα χείλη του. Ήταν σαν να προσπαθούσε να κρύψει τον πόνο του, ή σαν να ήξερε κάτι που εμείς δεν ξέραμε.
Το ασθενοφόρο έφτασε λίγα λεπτά αργότερα και ο Γιάννης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Δεν ξέρω τι απέγινε από τότε, αλλά δεν τον ξέχασα ποτέ.
Η συνάντησή μου με τον Γιάννη ήταν μια υπενθύμιση ότι η θετικότητα και η ελπίδα μπορούν να τα υπερνικήσουν όλα, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ήταν μια υπενθύμιση ότι, όσο ζούμε, πάντα υπάρχει κάτι για να χαμογελάμε, όσο μικρό ή ασήμαντο κι αν φαίνεται.
Την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσω μια δυσκολία στη ζωή μου, θα θυμηθώ το χαμόγελο του Γιάννη και θα ξέρω ότι, όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα, πάντα υπάρχει ελπίδα. Και με αυτήν την ελπίδα, όλα είναι δυνατά.