ΦΕΡΤΗΣ

Καθώς ο ήλιος βουτάει στον ορίζοντα, βάφοντας τον ουρανό με αποχρώσεις ροδακινί και χρυσού, οι ψαράδες στο μικρό λιμάνι της Μεσσηνίας αρχίζουν να μαζεύουν τα δίχτυα τους.

Στο γραφικό αυτό σκηνικό, με τα γραφικά σπίτια με τα λευκά παράθυρα και τα πολύχρωμα παντζούρια να αντανακλούνται στα γαλαζοπράσινα νερά, το άρωμα της φρέσκιας θαλασσινής αύρας γαργαλάει τα ρουθούνια.

Μέσα σε αυτή την πανδαισία χρωμάτων και μυρωδιών, ξεχωρίζει ένας ξεχωριστός ήχος. Είναι ο γλυκός ήχος ενός φλάουτου, που πλέκεται με την αλμυρή αύρα, δημιουργώντας μια μελωδία που ταξιδεύει τον ακροατή σε άλλους κόσμους.

Ο Φερτής, ο ταλαντούχος φλαουτίστας, στέκεται στην άκρη της προκυμαίας, τα μάτια του κλειστά και τα δάχτυλά του να χορεύουν απαλά πάνω στο όμορφο όργανό του. Η μουσική του ρέει σαν ποτάμι, γαλήνια στην αρχή, αλλά καθώς η ιστορία του ξετυλίγεται, μετατρέπεται σε έναν ορμητικό καταρράκτη, παρασύροντας τον ακροατή σε ένα ταξίδι συναισθημάτων.

Τον γνωρίζω τον Φερτή από τα παιδικά μου χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος της θάλασσας, όπως όλοι οι Μεσσήνιοι, αλλά η αγάπη του για τη μουσική ήταν κάτι που τον ξεχώριζε από τους άλλους. Από μικρός, κουβαλούσε πάντα το φλάουτό του μαζί του, παίζοντας γλυκές μελωδίες που μαγεύανε τους πάντες.

Όσο μεγάλωνε, η φήμη του ως ταλαντούχου μουσικού εξαπλώθηκε σε ολόκληρο το χωριό. Τον καλούσαν σε γάμους, γιορτές και άλλες σημαντικές εκδηλώσεις, όπου η μουσική του πρόσθετε μια πινελιά μαγείας στην ατμόσφαιρα.

Αλλά η ζωή έχει τα σκαμπανεβάσματά της. Πριν από λίγα χρόνια, η σύζυγος του Φερτή αρρώστησε βαριά. Ο Φερτής άφησε τα πάντα για να την φροντίσει, η μουσική του έγινε το καταφύγιό του, η πηγή της παρηγοριάς του. Στις δύσκολες νύχτες, έπαιζε το φλάουτό του στο προσκέφαλο της γυναίκας του, οι μελωδίες του γέμιζαν το δωμάτιο με ζεστασιά και αγάπη.

Δυστυχώς, η σύζυγος του Φερτή δεν τα κατάφερε. Ο πόνος του ήταν απερίγραπτος, αλλά η μουσική του συνέχισε να τον βοηθά να ξεπερνά την απώλειά της.

Τώρα, ο Φερτής είναι ξανά στην προκυμαία, παίζοντας το φλάουτό του προς τιμήν της γυναίκας του. Η μουσική του δεν είναι πια τόσο γλυκιά όσο πριν, έχει πάρει έναν τόνο μελαγχολίας, αλλά παραμένει εξίσου γοητευτική και συγκινητική.

Ο ήλιος έχει δύσει και τώρα το φεγγάρι κρέμεται ψηλά στον ουρανό, ρίχνοντας ένα απαλό φως στο σκηνικό. Οι ψαράδες έχουν τελειώσει τη δουλειά τους και πίνουν τσίπουρο σε μια ταβέρνα κοντά στη θάλασσα. Τα τραγούδια τους και τα γέλια τους αναμειγνύονται με τη μελωδία του φλάουτου του Φερτή, δημιουργώντας μια σκηνή που είναι ταυτόχρονα γαλήνια και γιορτινή.

Κάθομαι στην άμμο, απολαμβάνοντας αυτή τη μοναδική στιγμή. Η μουσική του Φερτή με ταξιδεύει μακριά, σε κόσμους πέρα από τη δική μου φαντασία. Με κάνει να σκέφτομαι όλα τα όμορφα και τα δύσκολα πράγματα στη ζωή, τα χαμένα όνειρα και τις ανεκπλήρωτες ελπίδες. Αλλά μέσα από τη μουσική του, βρίσκω μια αχτίδα ελπίδας, μια υπενθύμιση ότι ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές, η ομορφιά και η αγάπη μπορούν πάντα να βρεθούν.

Ο ήχος του φλάουτου σταματά και η ταβέρνα αδειάζει. Οι ψαράδες αποχωρούν, τα τραγούδια και τα γέλια τους σβήνουν στην νύχτα. Ο Φερτής μαζεύει το όργανό του και ξεκινάει να περπατάει σιγά σιγά προς το σπίτι του.

Στέκομαι και περπατάω πλάι του, οι βότσαλα κάτω από τα πόδια μας τρίζουν στον σιωπηλό δρόμο. Του λέω πόσο χαίρομαι που τον βλέπω να παίζει ξανά τη μουσική του.

"Η μουσική είναι το φάρμακό μου", μου λέει. "Με βοηθάει να ξεχάσω τον πόνο και να βρω την ειρήνη."

Τον κοιτάω στα μάτια και βλέπω έναν άνθρωπο που έχει δει πολλά στη ζωή του, έναν άνθρωπο που έχει αγαπήσει και χάσει, αλλά έναν άνθρωπο που εξακολουθεί να πιστεύει στην ομορφιά της ζωής. Είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ένας αληθινός καλλιτέχνης, κι εγώ είμαι τυχερή που τον έχω στη ζωή μου.

Όταν φτάνουμε στο σπίτι του, μου χαμογελάει και μου λέει:

"Ευχαριστώ που με άκουσες. Η μουσική μου είναι για σένα και για όλους εκείνους που χρειάζονται μια αχτίδα ελπίδας στη ζωή τους."

Αποχαιρετιόμαστε και καθώς βλέπω τον Φερτή να μπαίνει στο σπίτι του, νιώθω μια βαθιά αίσθηση ευγνωμοσύνης και θαυμασμού. Η ιστορία του και η μουσική του με έχουν εμπνεύσει να εκτιμώ τα όμορφα πράγματα στη ζωή και να μην χάνω ποτέ την ελπίδα.

Φεύγω από το λιμάνι, κρατώντας μαζί μου τη μουσική του Φερτή στην καρδιά μου. Θα με συντροφεύει σε κάθε μου ταξίδι, υπενθυμίζοντάς μου ότι ακόμη και όταν η ζωή μοιάζει σκοτεινή, η ομορφιά και η αγάπη μπορούν πάντα να βρεθούν. Και ότι μερικές φορές, το πιο απλό, πιο ταπεινό πράγμα, όπως η μουσική ενός φλάουτου, μπορεί να φωτίσει ακόμη και την πιο σκοτεινή νύχτα.