Φαιη ξυλα

Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος λάμπει δυνατά και ο παππούς μου είναι ήδη ξαπλωμένος στη σκιά της μουριάς, λίγο πιο πέρα από το πέτρινο σπίτι του. Μια βαθιά ρυτίδα στο μέτωπό του σχηματίζει ένα μικροσκοπικό αυλάκι στο οποίο έχει φωλιάσει μια σταγόνα ιδρώτα. Τα δάχτυλά του παίζουν ασυναίσθητα με τα γκρίζα γένια του, ενώ τα μάτια του κοιτούν το κενό. Άραγε σκέφτεται το μέλλον; Ή μήπως είναι χαμένος στις αναμνήσεις του;

Πλησιάζω αθόρυβα, κρατώντας ένα μεγάλο ποτήρι δροσερή λεμονάδα. "Παππού, θέλεις να πιεις κάτι δροσερό;" ρωτάω.

Το κεφάλι του στρέφεται απότομα προς το μέρος μου και ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό του. "Φυσικά, παιδί μου." Παίρνει το ποτήρι από τα χέρια μου και πίνει μια μεγάλη γουλιά με απόλαυση.

"Τι νέα, παππού;" ρωτάω, καθώς κάθεμαι δίπλα του.

Αναστενάζει ελαφρά. "Τα ίδια και τα ίδια, παιδί μου. Ο κόσμος αλλάζει πολύ γρήγορα. Τα παλιά έθιμα ξεχνιούνται, οι παραδόσεις χάνονται. Το ξέρεις εσύ που είσαι νέος. Όλο και λιγότεροι νέοι ενδιαφέρονται για τα "φαιη ξυλα" που σου έλεγα."

Φαιη ξυλα. Μια αρχαία γιορτή της ελληνικής παράδοσης, που γιορταζόταν κάθε χρόνο το καλοκαίρι για να τιμηθούν οι Νύμφες των δασών και των νερών. Στο χωριό μας, η γιορτή είχε ξεχαστεί εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο ο παππούς μου έμενε πιστός στο έθιμο και κάθε καλοκαίρι έκαιγε μια μικρή φωτιά στο δάσος, κοντά σε μια πηγή νερού.

"Γιατί οι νέοι δεν ενδιαφέρονται, παππού;" ρωτάω.

"Γιατί δεν γνωρίζουν την ιστορία τους, παιδί μου. Έχουν μάθει να τρέχουν πίσω από το χρήμα και το κέρδος και έχουν ξεχάσει τα πνευματικά αγαθά και τις παραδόσεις που μας συνδέουν με το παρελθόν μας." Κάνει μια παύση και με κοιτάζει με σοβαρότητα στα μάτια. "Εσύ, όμως, εσύ μην ξεχάσεις. Εσύ να συνεχίσεις το έθιμο. Να ανάψεις τη φωτιά για τις Νύμφες και να τους ζητήσεις να μας προστατέψουν και να μας ευλογήσουν."

Κοιτάζω τον παππού μου με αγάπη και δίνω την υπόσχεσή μου. Θα συνεχίσω το έθιμο των "φαιη ξυλων" για να τον τιμήσω και για να κρατήσω ζωντανή την παράδοση του χωριού μου. Και θα πω τις ιστορίες των Νυμφών στα δικά μου παιδιά και στα εγγόνια μου, για να μην ξεχαστούν ποτέ.

"Σ' ευχαριστώ, παιδί μου," λέει ο παππούς μου και με αγκαλιάζει. "Σ' ευχαριστώ που θα συνεχίσεις την παράδοση."

Κλείνω τα μάτια μου και εισπνέω βαθιά. Ο ήλιος εξακολουθεί να λάμπει δυνατά, αλλά κάτω από τη μουριά υπάρχει σκιά και δροσιά. Ακούω το αεράκι να κινεί τα φύλλα των δέντρων και το κελάρυσμα του νερού από την πηγή. Είμαι ευγνώμων στον παππού μου που μου μετέδωσε την αγάπη του για την παράδοση. Και είμαι αποφασισμένος να μην την αφήσω να ξεχαστεί.

Γιατί η παράδοση είναι το νήμα που μας συνδέει με το παρελθόν μας και το μέλλον μας. Είναι η ταυτότητά μας, η κληρονομιά μας, τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζουμε το σπίτι μας.