Φωτιά Αιγάλεω: Η μέρα που ο ουρανός έγινε κόκκινος

Ο ήλιος είχε ξεκινήσει να δύει εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου, ρίχνοντας μακριές σκιές στην καμένη γη του Αιγάλεω. Ο ουρανός ήταν πορτοκαλί και κόκκινος σαν να είχε πάρει φωτιά.

Ήμουν μικρό παιδί τότε, αλλά η ανάμνηση εκείνης της μέρας είναι ακόμα τόσο ζωντανή. Θυμάμαι τον πανικό στους δρόμους, τους ανθρώπους να τρέχουν για ασφάλεια και τον πυκνό καπνό που έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Μαζί με την οικογένεια μου, καταφέραμε να φύγουμε από την περιοχή προτού οι φλόγες μας φτάσουν. Αλλά πολλοί άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Εκατοντάδες σπίτια καταστράφηκαν, μετατρέποντας τις γειτονιές σε χωράφια στάχτης.

Η πυρκαγιά στο Αιγάλεω ήταν μια τραγωδία που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην πόλη. Μας θύμισε τη δύναμη της φύσης και τη σημασία της προσοχής και της ετοιμότητας.

Όμως, μέσα στην καταστροφή, γεννήθηκε και η ελπίδα. Οι άνθρωποι ήρθαν μαζί για να βοηθήσουν όσους είχαν ανάγκη, να ξαναχτίσουν τις ζωές τους και να ανανεώσουν την κοινότητα.

• Η θέα του κόκκινου ουρανού: Ακόμα θυμάμαι αυτή την εικόνα, σαν να ήταν ένας εφιάλτης που έγινε πραγματικότητα.
• Η μυρωδιά του καπνού: Ήταν τόσο βαριά που μου έσκιζε το λαιμό και μου δυσκόλευε την αναπνοή.
• Ο ήχος των σειρήνων: Παντού γύρω ακούγονταν το ουρλιαχτό των πυροσβεστικών και των ασθενοφόρων, υπενθυμίζοντάς μας το χάος που επικρατούσε.

Η φωτιά στο Αιγάλεω είναι μια υπενθύμιση της δύναμης της φύσης, της ανθεκτικότητας του ανθρώπινου πνεύματος και της σημασίας της κοινότητας.