Φωτιά Ασπροπύργου: Όσα έζησα μέσα από την κάμερα

Είμαι στη δουλειά και ξαφνικά η οθόνη του κινητού μου τρεμοπαίζει από ειδοποιήσεις. Άνοιξα την εφαρμογή και αυτό που αντίκρισα με έκανε να παγώσω. Σπίτια στις φλόγες, καπνοί να σκεπάζουν τον ουρανό και κάτοικοι να τρέχουν πανικόβλητοι στους δρόμους. «Φωτιά στον Ασπρόπυργο», έγραφαν τα άρθρα. Ασπρόπυργος; Αυτός δεν είναι δίπλα στο σπίτι μου;
Άρχισα να τρέμω. Το μυαλό μου έτρεχε σαν τρελό. Μιλούσα στον εαυτό μου, προσπαθώντας να καθησυχάσω τους φόβους μου. «Η φωτιά πρέπει να είναι μακριά από το σπίτι σου. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας», έλεγα.
Αλλά μια φωνή μέσα μου ψιθύριζε ασταμάτητα. «Και αν όχι; Και αν η φωτιά πλησιάζει το σπίτι σου;»
Πήρα τον υπολογιστή μου και έκανα αναζήτηση για να εντοπίσω πού βρίσκεται η φωτιά. Αλλά οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες. Κάποιες ιστοσελίδες έλεγαν ότι η φωτιά ήταν ελεγχόμενη και μακριά από κατοικημένες περιοχές, ενώ άλλες έκαναν λόγο για επέκτασή της.
Αποφάσισα να πάω σπίτι να δω τα πράγματα με τα μάτια μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο και κίνησα προς τον Ασπρόπυργο. Ο δρόμος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα, όλα με κατεύθυνση αντίθετη από τη δική μου. Οι άνθρωποι έφευγαν από τις εστίες τους, φοβισμένοι για την ασφάλειά τους.
Όσο πλησίαζα στον Ασπρόπυργο, οι φλόγες γίνονταν όλο και πιο ορατές. Ο καπνός έφτανε μέχρι τον ουρανό, μπλοκάροντας τον ήλιο. Η μυρωδιά της καμένης βλάστησης ήταν αφόρητη.
Έφτασα στο σπίτι μου και ανακουφίστηκα όταν το είδα σώο. Δεν βρισκόταν κοντά στη φωτιά, αλλά ο κίνδυνος δεν είχε παρέλθει. Ο καπνός ήταν πυκνός και ο άνεμος μπορούσε να αλλάξει κατεύθυνση ανά πάσα στιγμή.
Κάθισα στο αυτοκίνητο και κοίταζα τις φλόγες. Αισθανόμουν αβοήθητος. Τι μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω; Πόσο θα διαρκούσε αυτό το μαρτύριο;
Τότε είδα κάτι που μου έδωσε ελπίδα. Μια ομάδα πυροσβεστών, άοκνοι και γενναίοι, μάχονταν εναντίον της φωτιάς. Πότιζαν με νερό τις φλόγες, προσπαθώντας να περιορίσουν την καταστροφή.
Παρακολουθούσα τους πυροσβέστες, θαυμάζοντας το θάρρος και την αποφασιστικότητά τους. Χάρη σε αυτούς, η φωτιά δεν είχε εξαπλωθεί περισσότερο. Χάρη σε αυτούς, τα σπίτια μας ήταν σώα.
Συνειδητοποίησα τότε ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι πάντα έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για να σώσουν τους άλλους. Άνθρωποι που βάζουν την ασφάλεια των άλλων πάνω από τη δική τους.
Έφυγα από τον Ασπρόπυργο με μια βαριά καρδιά, αλλά και με ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης. Ευγνωμοσύνη για τους πυροσβέστες που μας προστάτεψαν, ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που μας βοήθησαν, ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι το σπίτι μου ήταν ασφαλές.
Η φωτιά του Ασπροπύργου ήταν μια τραγωδία, αλλά ήταν επίσης και μια υπενθύμιση της δύναμηs του ανθρώπινου πνεύματος. Η δύναμηs να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις, να βοηθά τους άλλους και να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον.