Φωτια κωσ

Αγαπημένο νησί, πονεμένη καρδιά
Ήμουν μόλις 10 χρονών όταν έζησα την πρώτη μου μεγάλη πυρκαγιά. Στην πανέμορφη Κω, το νησί που λατρεύω, η φωτιά έκαιγε αδυσώπητα, καταστρέφοντας σπίτια, δάση και ζωές.

Θυμάμαι τον ουρανό να καλύπτεται από μαύρο καπνό, τον ήλιο να κρύβεται πίσω από ένα πυκνό σκοτάδι. Η θερμότητα ήταν αφόρητη, ο αέρας γέμισε με στάχτες και το βουνό φλεγόταν σαν μια πύρινη κόλαση.

Ένα Διαφορετικό Καλοκαίρι

Ήταν καλοκαίρι και τα παιδιά του χωριού μας περίμεναν ανυπόμονα να παίξουν στην παραλία. Αλλά όχι αυτό το καλοκαίρι. Οι παραλίες έκλεισαν, τα γέλια των παιδιών σίγησαν και η ευτυχισμένη ατμόσφαιρα αντικαταστάθηκε από τον τρόμο και την ανησυχία.

Καθώς η φωτιά πλησίαζε στο χωριό μας, η οικογένειά μου αναγκάστηκε να εκκενώσει το σπίτι μας. Πακετάραμε τα ελάχιστα υπάρχοντά μας και τρέξαμε προς το λιμάνι, όπου τα πλοία περίμεναν να μας μεταφέρουν σε ασφαλές μέρος.

Μια Νύχτα Φόβου και Αβεβαιότητας

Το πλοίο ταξίδεψε όλη τη νύχτα, με τους επιβάτες να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους σφιχτά και να προσεύχονται για ένα θαύμα. Ο φόβος και η αβεβαιότητα ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπα όλων. Δεν ξέραμε αν θα ξαναβλέπαμε ποτέ το σπίτι μας ή αν οι αγαπημένοι μας ήταν ασφαλείς.

Το επόμενο πρωί, το πλοίο έδεσε στο λιμάνι της Ρόδου. Βγήκαμε σαστισμένοι, για να αντικρίσουμε έναν άγνωστο κόσμο. Χωρίς σπίτι, χωρίς ρούχα και χωρίς καμία ιδέα για το μέλλον.

Η Επιστροφή

Μετά από πολλές μέρες άγχους και αγωνίας, πήραμε επιτέλους την είδηση ότι η φωτιά είχε τεθεί υπό έλεγχο. Επιστρέψαμε στο νησί μας, με την ελπίδα να βρούμε κάτι που είχε απομείνει από τις ζωές μας.

Το θέαμα που μας υποδέχτηκε ήταν συγκλονιστικό. Το χωριό μας είχε καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς. Το σπίτι μας είχε γίνει στάχτη, μαζί με όλες τις αναμνήσεις και τα όνειρά μας.

Ένα Μάθημα Ζωής

Η φωτιά της Κω ήταν ένα τραυματικό γεγονός, που σημάδεψε τις ζωές όλων μας. Αλλά μας δίδαξε και ένα πολύτιμο μάθημα:
Ότι ακόμα και στις σκοτεινότερες στιγμές, η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ.

Οι άνθρωποι της Κω, αν και χτυπημένοι από την καταστροφή, έδειξαν απίστευτο θάρρος και ανθεκτικότητα. Συγκεντρώθηκαν και ανοικοδόμησαν τα σπίτια και τις ζωές τους, τούβλο με τούβλο.

Σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά τη φωτιά, το όμορφο νησί μας έχει αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Και εγώ, ως ένας περήφανος κάτοικος της Κω, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το μακρινό καλοκαίρι που η φωτιά μας δοκίμασε, αλλά δεν μπόρεσε να μας καταστρέψει.

Γιατί η Κω είναι κάτι παραπάνω από ένα νησί. Είναι το σπίτι μου, η καρδιά μου και μια διαρκής υπενθύμιση ότι από τα πιο σκοτεινά βάθη μπορούν να αναδυθούν οι πιο φωτεινές ανατολές.