अंतिम पंगळ

आयुष्य एक मैदान आहे जिथे आपण सर्व खेळतो. आपल्या प्रत्येकाची स्वतःची भूमिका आणि जबाबदाऱ्या आहेत. काही पंगळ जन्मतात, तर काही अपघाताने किंवा आजारामुळे पंगळ होतात. पण त्यांचा हृदय इतरांपेक्षा मजबूत असतो.
मी एका छोट्या गावातील राहीणारा आहे जिथे मला एका पंगळ मुलाबद्दल माहिती होती. त्याचे नाव अमोल होते आणि तो जन्मतः पंगळ होता. त्याचे पालक गरीब होते आणि त्यांना त्याच्यासाठी अनेक औषधे खरेदी करायला परवडत नाही. पण अमोलला त्याच्या स्थितीविषयी कधीच तक्रार केली नाही. तो नेहमी आनंदी आणि आशावादी होता.
एकदा मी अमोलला खेळताना पाहिले. त्याला फुटबॉल आवडायची, पण तो त्याच्या पंगळपणामुळे खेळू शकत नव्हता. पण त्याने हार मानली नाही. तो सगळ्यांच्यासोबत जमिनीवर बसून फुटबॉलचा खेळ उत्साहाने पाहत होता.
एक दिवस, गावात एक फुटबॉल स्पर्धा होणार होती. गावातील सर्व मुले या स्पर्धेत भाग घेत होते. अमोलला सुद्धा भाग घ्यायचा होता, पण त्याला माहित होते की त्याला खेळता येणार नाही.
त्या दिवशी, अमोल स्पर्धास्थळाजवळ गेला आणि सगळ्यांना उत्साह देऊ लागला. त्याने सर्व खेळाडूंना शुभेच्छा दिल्या आणि त्यांना जिंकण्यासाठी प्रोत्साहन दिले.
स्पर्धा सुरू झाली आणि खेळाडूंनी जबरदस्त खेळ केला. शेवटी, एका मुलाला विजेते घोषित केले गेले. पण अमोलला फरक पडला नाही. तो विजेत्याला मिठी मारली आणि त्याचे अभिनंदन केले.
तोपर्यंत, अंधार झाला होता आणि खेळाडू घरी निघाले होते. अमोल सुद्धा घरी जायला निघाला, पण मध्येच त्याला एक विचार आला. तो मागे वळला आणि मैदानावर आला.
तो मैदानावर गेला आणि धावू लागला. तो जोरजोरात धावत होता, मानो त्याचे पाय त्याच्यावरून ओझे झाले नसते. त्याने धावत धावत आपले पाय जमिनीवरून उचलले आणि धावू लागला जणू तो पक्षी असून हवेत उडत आहे.
त्याने धावता धावता गोळा केला आणि तो जोरात मैदानात फेकला. बॉल थेट जाळ्यात गेला आणि अमोलने एक गोल केला. तो आनंदाने किंचाळला आणि त्याने हा गोल आपल्या सर्व मित्रांना समर्पित केला.
अमोल हा एक पंगळ मुलगा होता, पण त्याने आपल्या पंगळपणाला आपल्या ध्येयाला अडथळा बनू दिले नाही. तो एक थोर खेळाडू होता आणि त्याने आपल्या कृतीने आपल्याला शिकवले की, आपल्याकडे असलेल्या मर्यादा आपल्या स्वप्नांना अडथळा बनू न देवू.