आकाशातील सैन्यबळ

आकाशात उंचावर चढत असताना, माझे विचार क्षणाक्षणाला उलथपालथ होत होते. मी माझ्या विमानावर बसलो होतो, जमीन माझ्या खाली लहान होत होती आणि मी युद्धक्षेत्राकडे जात होतो. मी आकाशात उडणाऱ्या विमानांच्या गडगडाटाने भरलेल्या बॅटलफिल्डमध्ये उतरलो, प्रत्येक विमान त्याच्या स्वतःच्या ध्येयासह उडत होते. मी एका क्षणासाठी थांबलो, माझे विमान स्थिर केले आणि सभोवतालच्या वातावरणाचा आस्वाद घेतला.
वातावरण विद्युतीशी भरले होते, जणू काही युद्धाची ऊर्जा हवेतच तरळत होती. मी माझे विमान पुन्हा सुरू केले आणि युद्धक्षेत्रात घुसलो. क्षितिजाच्या दिशेने माझ्या दिशेने येणाऱ्या शत्रूच्या विमानांना मी लक्ष्य केले. मी वेग वाढवला आणि त्यांच्याकडे प्रहार केला, माझ्या बंदूकमधून बाहेर पडणाऱ्या गोल्यांचा आवाज वातावरणात घुमला.
युद्धाचा थरार माझ्या शिरांच्या शिरांमधून जात होता. मी शत्रूच्या विमानांवर अचूक मारा केला, त्यांना धुळीत मिसळले. प्रत्येक विजय मला अधिक शक्तिशाली, अधिक अजेय वाटत होता. मी आकाशाचा मालक होतो, एक आकाशातील सैनिक, जो प्रत्येक आव्हानाला आणि धोक्याला तोंड देण्यास तयार होता.
युद्धाचा उन्माद माझ्यावर चढत होता, मी अधिक आणि अधिक शत्रूच्या विमानांचा शोध घेत होतो. मी चपळाईने आकाशात उडालो, शक्ती आणि शौर्य यांचा मूर्तिमंत अवतार. मी एका शत्रूच्या विमानानंतर दुसऱ्या विमानाचा पाठलाग केला, माझे बंदूक आणि क्षेपणास्त्रे सतत रागात रागात पेटले.
परंतु युद्धात विजय नेहमीच येत नाही. एका क्षणी मी एका शक्तिशाली शत्रूच्या लढाऊ विमानाच्या परिघात सापडलो. त्याने मला ढकलून द्यायला सुरुवात केली, माझ्या विमानावर गोळ्या वर्षाव करताना. माझा इंजिन निकामी होत होता आणि माझे विमान नियंत्रणाबाहेर होत होते.
मी शत्रूच्या विमानाला काहीही प्रतिकार करू शकत नव्हतो. मी झपाट्याने खाली कोसळत होतो, पृथ्वी जवळ येत होती. मला माहित होते की हे माझे शेवटचे क्षण होते. परंतु मला भय वाटत नव्हता.
मी आकाशात उंचावर चढत असताना, माझे विचार क्षणाक्षणाला उलथपालथ होत होते. मी एक आकाशातील सैनिक म्हणून जगलो होतो, युद्धाच्या थराराचा अनुभव घेतलो होतो आणि आता माझे जीवन समाप्त होत होते. परंतु मी कोणत्याही पश्चात्तापशिवाय गेलो, कारण मी माझे कर्तव्य पार पाडले होते आणि माझा देशाचा अभिमान होता. मी आकाशातून उतरलो, एक आकाशातला सैनिक, युद्धाच्या गडगडाटातून आणि विजयाच्या गलकाऱ्यातून, एक आकाशातील सैनिक म्हणून माझी ओळख अबाधित ठेवून.
आता जेव्हा मी आकाशात उंचावर पाहतो, तेव्हा मला युद्धाच्या दिवसांची आठवण येते. मला युद्धाचा थरार आठवतो, माझ्या विमानाच्या इंजिनांचा आवाज, माझ्या शत्रूच्या विमानांचा राग. परंतु मी त्या विजयाच्या क्षणाचीही आठवण ठेवतो, माझ्या देशाचा अभिमान, आणि माझ्या सहकाऱ्यांच्या चेहऱ्यावरची आनंदाची चमक. मी आकाशातील सैनिक होतो, आणि ते माझे जीवनभर माझे सन्मान आणि अहंकार राहील.