माझ्या चुलत्यांच्या घरी
मला अजूनही ते दिवस आठवतात जेव्हा मी माझ्या चुलत्यांच्या घरी जायचो. ते खूप मोठे हॉकी चाहते होते आणि त्यांच्याकडे त्यांच्या सर्व मूर्ती आणि स्मरणिका ठेवल्या होत्या. मी त्यांच्या हॉलमध्ये तासनतास बसून त्यांच्या सर्व कथा ऐकेन. ते भारताच्या सुवर्णकाळाबद्दल सांगतील, जेव्हा त्यांनी सलग 6 वेळा ऑलिंपिक जिंकले होते. ते मेजर ध्यानचंद, बलबीर सिंग आणि इतर महान खेळाडूंबद्दल सांगतील. त्यांच्या कथेने माझ्यामध्ये हॉकीसाठी एक जुनून पेटवला.भारताच्या हॉकीची सुवर्णयुग
भारताचे हॉकीमध्ये एक समृद्ध इतिहास आहे. 1928 ते 1956 या काळात, भारतीय संघाने सलग 6 ऑलिंपिक सुवर्णपदके जिंकली. ते अजूनही कधीही कोणत्याही देशाने जिंकलेली सर्वाधिक सुवर्णपदके आहेत. या काळात, भारताने हॉकीमध्ये वर्चस्व गाजवले. त्यांचा धावपटू खेळाडूंचा एक गट होता जो फक्त भेदणे अशक्य होता.मेजर ध्यानचंद हे या भारतीय सुवर्णयुगाचा मुख्य वास्तुविशारद होते. त्यांना हॉकीचा जादूगार म्हणून ओळखले जात असे आणि त्यांनी अनेक गोल केले जे अजूनही अविश्वसनीय आहेत. त्यांच्या नेतृत्वाखाली, भारतीय संघाने अपराजित राहताना 3 ओलिंपिक सुवर्णपदके जिंकली.
सध्याची परिस्थिती भारतीय हॉकीची सुवर्णयुग आता दूरच्या आठवणी आहे. मागील काही दशकांमध्ये, भारताने आंतरराष्ट्रीय पातळीवर वैभव मिळण्यासाठी संघर्ष केला आहे. हॉकी आता भारतात लोकप्रिय खेळ नाही आणि संघाला नवीन प्रतिभा शोधण्यात समस्या येत आहेत. तथापि, आशा अजूनही आहे.पुन्हा उठण्याची आशा
अलीकडेच, भारतीय हॉकी संघाने हळूहळू पुनरागमन केले आहे. ते आता जागतिक क्रमवारीत 5 व्या स्थानावर आहेत आणि त्यांनी 2020 टोकियो ऑलिंपिकसाठी पात्रता मिळवली आहे. संघात अनेक तरुण खेळाडू आहेत ज्यांच्याकडे क्षमता आहे आणि ते भविष्यात भारताला पुन्हा हॉकीच्या शिखरावर घेऊन जाऊ शकतात.मला आशा आहे की भारतीय हॉकी संघ पुन्हा एकदा भूतकाळातील त्याच्या वैभवावर पोहोचेल. त्यांची स्टोरी भारतभरातील सर्व तरुणांना प्रेरित करेल आणि त्यांना दर्शवेल की काहीही शक्य आहे जर त्यांच्याकडे स्वप्न पाहण्याची धमक असेल आणि त्याचे पालन करण्यासाठी परिश्रम करण्याची इच्छा असेल.