करवा चौथ कथा

एक सावकाराच्या सात मुले आणि वीरावती नावाची एक बहीण होती. तिच्या सर्व भावांनी या व्रताचे पालन केले. परंतु वीरावतीने मात्र हे व्रत पाळले नाही. त्याचे कारण ती पण माहेरी होती आणि माहेरी हे व्रत पाळले जात नाही.

तिच्या भावांनी अनेकदा तिचे व्रत करण्यासाठी तिला समजावले. पण तिने त्यांचे म्हणणे मानले नाही. तेव्हा तिच्या भावांनी युक्ती केली. त्यांनी एका छिद्र असलेले भांडे पाण्याने भरून मांडवावर ठेवले आणि त्याच्या खाली तुटी नावाचे काहीतरी ठेवले.

आणि वीरावतीला त्या मांडवामध्ये बसवले. आकाशात चंद्र दिसू लागताच वीरावतीला वाटले की चंद्र उगवला आहे आणि तिने पाण्याच्या भांड्यातून चंद्राला अर्घ्य दिले. पण असे केल्याने पाण्याचे सर्व थेंब एका छिद्रातून खाली तुटीमध्ये जमा झाले. त्यानंतर वीरवतीने आपल्या भावांना चंद्राला अर्घ्य दिले असे सांगितले.

पण तिच्या भावांनी तिला छिद्र असलेले भांडे दाखवले, ज्यामध्ये पूर्ण पाणी होते. जे तिने चंद्राला अर्घ्य दिले. मग त्यांनी वीरावतीला म्हटले की तू खोटे बोललीस. तू चंद्राला अर्घ्य दिले नाहीस.

त्यानंतर सासूने वीरावतीची खूप मारहाण केली. सासूच्या मारहाणीने ती अर्धमृत झाली. रस्त्यावर ज्या ठिकाणी ती अर्धमृत अवस्थेत पडली होती, त्या ठिकाणी एका सापाने तिला दंश केला आणि ती मरण पावली.

तिच्या भावांनी जेव्हा तिचा मृत्यू झाल्याचे ऐकले तेव्हा त्यांना खूप दुःख झाले. त्यांनी स्वतःवरच राख फासली. त्यांच्या पश्चात्तापाने माता पार्वती प्रसन्न झाली आणि तिने त्यांना वर दिला की त्यांची बहीण पुन्हा जिवंत होईल.

त्यानंतर त्यांची बहीण जिवंत झाली आणि त्यांनी तिचे लग्न एका चांगल्या मुलाशी केले. त्यांनी तिच्या सासूलाही समजावले की ती आपली बहीण आहे आणि तिला असे त्रास देऊ नये.

या कथेचा बोध हा आहे की व्रत पाळणे खूप महत्वाचे आहे. जे लोक व्रत पाळतात त्यांना अनेक प्रकारचे फायदे होतात.