मराठी संस्कृती ही अत्यंत समृद्ध आणि वैविध्यपूर्ण आहे. तिच्यात अनेक रीतिरिवाज, श्रद्धा, परंपरा आहेत. त्याचप्रमाणे अनेक लोककथा आणि आख्यायिका आहेत. या आख्यायिका काही वेळा हास्यास्पद, काही वेळा भयानक आणि काही वेळा विचार करायला लावणाऱ्या असतात.
एका solcher कथा आहे एका गावच्या मुलाची.या मुलाचे नाव होते रामू. तो गावचा मोठाच शोख आणि बेधडक मुलगा होता. त्याला कोणाचेही भय नव्हते. एकदा रामू जंगलात लाकडे आणायला गेला होता. त्याच्यासोबत त्याचे दोघे मित्रही होते. जंगलात जात असताना त्यांना एक विचित्र आवाज ऐकू आला. तो आवाज जवळ आला तसतसा वाढतच गेला. रामू आणि त्याच्या मित्रांना भीती वाटू लागली. त्यांनी तिकडे पाहिले तर दिसले, एक भलमोठा हत्ती त्यांच्याकडे धावत येत होता.
रामू आणि त्याचे मित्र घाबरून धावत सुटले. पण हत्ती त्यांच्यामागून धावत आला. रामूच्या मित्रांनी थोड्या वेळातच त्याला मागे टाकले. पण रामू सर्वात मागे होता. हत्ती त्याच्या अगदी पाठीमागून धावत येत होता. रामूला वाटले, आता ते आपले शेवटचे दिवस आहेत.
पण अचानक रामूच्या डोळ्यासमोर एका झाडाची उंच फांदी दिसली. त्याने त्या फांदीवर उडी मारली आणि त्यावर चढून गेला. हत्ती त्याच्या खालीच फिरायला लागला. रामू कोठेही जाऊ शकत नव्हता. त्याला वाटले, आता हत्ती थकून जाईल आणि पिटाळून जाईल.
पण असे काही घडले नाही. हत्ती वर पाहतच राहिला. त्यामुळे रामूला खूप ऊठसूठ लागली. त्याला झाडावरून खाली उतरावेसे वाटू लागले. पण हत्ती तिथेच होता. जेवता जेवता अनेक तास गेले. रामूला भूक आणि तहान लागली. पण त्याला झाडावरून खाली उतरायचे होते.
थोड्या वेळाने रामूच्या लक्षात आले की, हत्ती आता इतका थकला आहे की, तो आता आपोआपच पिटाळून जाईल. त्याने हळूहळू झाडावरून खाली उतरणे सुरू केले. हत्तीने त्याकडे पाहिलेही नाही. तो तिथून पिटाळून गेला.
यानंतर रामूने एक गोष्ट शिकली. कोणत्याही संकटाला घाबरू नये. शांतपणे त्याचा विचार करावा आणि तो सोडवण्याचा मार्ग शोधायचा.