गोष्ट सांगताना मौज येते

तुम्ही हे का म्हणता की तुम्हाला गोष्ट सांगणे आवडते? पण तुम्हाला कळतं का तुमच्यात एक सत्य गोष्ट सांगण्याची किंवा एखादं सत्ये सांगण्याची किंवा झूठ सांगण्याची, फसवणुकीची क्षमताही आहे? खरे सांगणे किंवा खोटे सांगणे यातले काय सोपे?
गोष्ट जेव्हा सत्य असते तेव्हा त्यातला मजा वेगळाच असतो. ती गोष्ट सांगणाऱ्याला आणि ती ऐकणाऱ्याला दोघांनाही ती आठवत राहते. पण त्या गोष्टीत थोडा का होइना खोटा किंवा अतिशयोक्तिपूर्ण भाग असेल, तर ती तेवढीच चटकदार होऊ शकत नाही. माझ्या आयुष्यात मी खूप गोष्टी सांगितल्या, ऐकल्या. त्यातील काही वास्तव होते, तर काही मनातले विचारांचे डोस होते.
एका दिवसाचा प्रसंग आहे. मी एका वाचनालयाचा सदस्य आहे. तेथे एका गृहस्थांचे येणे जाणे होते. त्यांच्या चेहऱ्यावर नेहमीच आनंदाचा भाव असायचा. ते इतके हलके हलके बोलत की वाटतं की त्यांच्या ओठांचा कधी आवाजच बाहेर पडत नाही. एकदा त्यांनी मला विचारले, "काय गं, आज का आलीस इथे? नवनवीन गोष्टी वाचायला की?"
मी म्हटले, "हो. तुमच्या बरोबर"
त्यांनी मला आपल्याकडे बोलावले आम्ही दोघे बागेत बसलो, मग ते म्हणाले, " अरे या क्षणाला ना मी तुला एक गोष्ट सांगतो. भारीच आहे. पण तू विश्वास ठेवू शकणार नाहीस."
"काय सांगणार?" मी उत्सुकतेने विचारले.
"अरे, दीड महिन्यापूर्वी, मी घरी एकटाच होतो. संध्याकाळचा वेळ होता. मी माझं आवडतं पुस्तक वाचत होतो. ते वाचताना माझं लक्ष समोरुन बाहेरून येणाऱ्या आवाजावर गेलं. ते आवाज एका स्त्रीचे समोरुन येताना ऐकू येत होते."
आता त्यांच्या चेहऱ्यावरील आनंद गायब झाला होता. गोष्टींच्या ओघात त्यांचा चेहरा अगदी गंभीर झाला होता.
"मी पुस्तक बाजूला ठेवून खिडकीतून डोकावले.आणि मला समोर एक स्त्री उभी आहे ती असे माझ्याकडे बघत आहे. त्या स्त्रीला पाहता क्षणी माझे अंग थिजून गेले.काय करावं काहीच सुचत नव्हतं. क्षणभर स्तब्ध होऊन मी उभा होतो. मी तिच्याकडे काही बोलू शकत नव्हतो, नुसता एकटक पाहत होतो."
"मग मी तिला ओळखले. ती स्त्री दुसरी कोणी नसून मी आहे तीच होती. माझ्यासारखीच दिसणारी एक स्त्री माझ्या घरासमोर उभी आहे. मी माणूस पण अचंबित होऊन तिच्याकडे पाहत होतो. आपल्या घरासमोर आपणच उभे असल्याचं पाहिल्यावर कोणत्याही माणसाला वाटेल तसच मलाही वाटत होते."
"माझ्या डोक्यात विचारांची लगबग सुरु झाली. मी घाबरुन खूप मागे आलो. पण ती स्त्री मात्र तेथून हलली नव्हती. मी इतका घाबरुन गेलो होतो की मला समजत नव्हतं की मी काय करावं. माझ्या डोळ्यांसमोर अंधार तरळू लागला. मी खिडकीच्या कडेला ठेवलेली खुर्ची घेतली आणि मला त्या स्त्रीवर फेकली. पण माझा अंदाज चुकला. ती स्त्री तेथून हरवली होती. तुला वाटेल पण हे खरे आहे."
हे ऐकुन मला स्वतःवर विश्वासच बसला नाही. खरे तर मला वाटायला लागलं की ते व्यक्ती मला काही तरी सांगण्याचा प्रयत्न करत आहेत, पण मला काहीच कळत नाही. मी स्वतःच्या विचारात गुंतून गेले.
काही वेळाने त्यांनी मला एक पुस्तक वाचण्यासाठी दिले. त्या पुस्तकात खूप काही लिहिले होते. त्यात मला एक गोष्ट नवीन समजली. ती म्हणजे, आपणच आपले सर्वात मोठे शत्रू असतो. जर आपण आपले शत्रू नसलो तर मग कोणीही आपला मित्र होऊ शकत नाही.
या पुस्तकाचे वाचन करताना मला समजले की, माझ्या आत दडलेली एक स्त्री आहे, जी माझीच भूत आहे. ती स्त्री म्हणजे माझा दुसरा चेहरा आहे. ती स्त्री मझ्या मनातल्या नकारात्मक विचारांचे प्रतीक आहे. आणि आपण जेव्हा आपल्या मनातल्या नकारात्मक विचारांना वाट मोकळी करतो तेव्हा तो सत्यात वाटचाल करतो.
मला समजले की, मी माझा भूत म्हणजे मीच स्वतःचा शत्रु आहे. त्यामुळे मी माझे भूत नष्ट करण्याचा निश्चय केला. मी माझ्या मनातल्या नकारात्मक विचारांना मारले आणि माझे मन चांगल्या आणि सकारात्मक विचारांनी भरले. माझ्या आयुष्यात आलेली ही एका गोष्ट म्हणजे एक मोठा धडा होता. त्या धड्यामुळेच आज मी खोटे बोलणे मला सोपे नाही. माझे सत्यचं राखणे मला कायम सोपे वाटते.