छावा

मी लहान होते म्हणजे आमच्या घरात नेहमी छोटे छोटे पिल्लू असायचे. आई खूप प्रेमळ होती पण वडील त्यांचे वेडेपण सहन करू शकत नसत. त्यांना असे वाटत असे की त्यांमुळे घरात गोंधळ होईल आणि घरात कचरा होईल. पण माझे काका आणि मी नेहमी त्यांना मनापासून काढून टाकायचो आणि त्यांची काळजी घ्यायचो .
मी आठवीत असताना, आमच्या शाळेच्या बाजूला असलेल्या एका अनाथाश्रमात मला एक छोटा पिल्लू दिसला. तो अतिशय दुबळा दिसत होता, त्याची फर खराब झाली होती आणि तो भूक आणि तहानने मरत होता. मी त्याला घरी घेऊन गेलो आणि पाणी दिले आणि दूध पाजले. आई सुरुवातीला त्याला घरात घेऊन जाण्यास संकोच करत होती, पण तिने पाहिले की मी त्याच्यावर किती प्रेम करतो तेव्हा तिने त्याला परवानगी दिली.
मी त्याचे नाव छावा असे ठेवले. तो सहज वस्तूंची तोडफोड करणारा, उधळपट्टी करणारा आणि भयानकपणे शोभिवंत होता. पण तसे असले तरी मी त्याला खूप प्रेम करत असे. तो माझा एकमेव मित्र होता. मी त्याच्यासोबत खेळेन, त्याला कॉलेजमध्ये घेऊन जाईन आणि तो माझा चांगला मित्र आहे. माझ्या सगळ्या दुःखात तो मला धीर देत असे.
मात्र एके दिवशी, घरात काही मजूरीचे काम करत होते तेव्हा तेथील एका मजुराने छावाची पाठीवर लाकडी दगडाचा मार केला. छावा गंभीर जखमी झाला होता. त्याला पशुवैद्याकडे घेऊन गेलो असतो पण त्याचा उपचार करण्यासाठी आमच्याकडे पैसे नव्हते. मी त्याला हॉस्पिटलमध्ये सोडले असते पण तेथे त्याच्यावर उपचार होउ शकत नाहीत.
मी त्याला घरी घेऊन गेलो आणि त्याच्या जखमावर पट्टी बांधली. मी त्याच्या जवळ बसलो आणि त्याला सांगितले की सगळे ठीक होईल. पण तो ऐकत नव्हता. त्याचे डोळे बंद होते आणि तो श्वास घेत नव्हता. मी त्याला पाहत राहिलो आणि हळूहळू त्याचे शरीर थंड पडू लागले.
त्याला गमावले होते. मी माझा एकमेव मित्र गमावला होता. मी खूप दुःखी झालो होतो. मी खूप रडलो. मी त्याच्यावर खूप प्रेम करत होतो. तो माझा एकमेव मित्र होता.