मी नुकताच जपानमधून परतलो, अद्भुत संस्कृती आणि आश्चर्यकारक निसर्गाचे देश. मी तिथे असतानाच माउंट फुजीच्या पायथ्याशी एक भीषण भूकंप जाणवला, ज्याने खूप चिंता आणि भीती निर्माण केली. मला अजूनही त्या भयानक क्षणी मी अनुभवलेल्या धरणीच्या हालचाली आणि भीतीची भावना आठवते.
मी टोकियोमध्ये एका हॉटेलमध्ये थांबलो होतो, रात्री दहाच्या सुमारास मी अचानक माझ्या खोलीच्या भिंती हलताना आणि थरथरण्याचा आवाज ऐकला. मी खिडकीकडे गेलो, पण खाली रस्त्यावर काहीच दिसत नव्हते. अचानक खोली इतकी हलली की मी जमिनीवर पडलो. मी जमिनीवर पडलो होतो आणि मला खोलीतून पळून जाण्यासाठी संघर्ष करावा लागला.
भूकंप अचानक थांबला आणि मला बाहेर पडण्याची संधी मिळाली. हॉटेलच्या लॉबीत धावलो, जिथे इतर पाहुणेही घाबरले होते. आम्ही सर्वजण बाहेर पडलो आणि रस्त्यावर एकत्र जमा झालो. आम्ही झटके झेलत होतो, पण आम्ही सुरक्षित होतो.
हॉटेलमध्ये परत जाणे धोकादायक होते, म्हणून आम्ही रात्र रस्त्यावर घालवण्याचा निर्णय घेतला. आम्ही कारमध्ये बसलो आणि गाण्यावर गप्पा मारत आणि गाणी म्हणत रात्रभर जागे राहिलो. जसजसा सकाळ झाला तसतसे झटके कमी होऊ लागले, पण आम्ही अजूनही घाबरत होतो.
सकाळी, आम्ही हॉटेलमध्ये परत गेलो आणि परिस्थिती काय आहे ते तपासले. इमारत खूप नुकसान झाली होती, पण आम्ही सुरक्षित होतो हे कळल्यावर आम्हाला आराम वाटला. आम्हाला हॉटेल सोडण्यास सांगण्यात आले आणि आम्ही आमचे सामान घेऊन बाहेर पडलो.
आम्ही टोकियोच्या रस्त्यावर फिरत होतो आणि नुकसानाचे व्यापक प्रमाण पाहून थक्क झालो. इमारतींचे भग्नावशेष रस्त्यावर पडले होते, कार लाथल्या गेल्या होत्या आणि वायर तुटले होते. आम्हाला कल्पना आली की भूकंप किती विनाशकारी होता.
आम्ही जपानच्या लोकांना त्यांच्या धैर्याचे आणि संयमाचे कौतुक केले. ते खूप शांत आणि एकत्रित होते आणि एकमेकांना मदत करत होते. आम्हाला वाटले आम्ही त्यांच्याबरोबर असल्याने भाग्यवान होतो.
हा भूकंप माझ्या आयुष्यातील एक बदलणारा अनुभव होता. यामुळे मला माझ्या स्वतःच्या मर्यादा, निसर्गाची शक्ती आणि मानवी आत्म्याची शक्ती समजली. मी जपानच्या लोकांच्या धैर्याची आणि संयमाची कधीही विसरणार नाही.