नेव्हर लेट गो

माझा आवाज अडकला आहे. माझ्या हृदयाचे ठोके तरंगांसारखे वेगाने चालत आहेत. मी श्वास घेण्याचा प्रयत्न करतो, परंतु माझे गळे दुखत आहे. मी त्याला माझ्यातून बाहेर काढायचा प्रयत्न करतो, परंतु ते मला घट्ट पकडून आहे.
त्याचा स्पर्श बर्फासारखा थंड आहे, जणू तो मृत्यूचा संदेश आहे. त्याच्या डोळ्यांमध्ये शून्यता आहे, जणू त्यात प्राणच नाही. त्याचे होंठ मंदपणे हालत आहेत, काहीतरी घोषे करत आहेत. पण मी त्या समजत नाही. मी फक्त ऐकतो, त्यांचे शब्द माझ्या मनात रेंगाळतात आणि मला भीतीने भरतात.

“तुम्ही सोडू शकणार नाही. तुम्ही कधीच सोडणार नाही. तुम्ही माझ्यासोबत कायम राहाल.”

मी माझे डोके हलवतो, त्याची पकड सैल करण्याचा प्रयत्न करतो. पण तो मला अधिक घट्ट धरतो. त्याचा स्पर्श मला जळत आहे, माझा संपूर्ण शरीर निष्प्रभ होत आहे. मी ओरडण्याचा प्रयत्न करतो, मदतीसाठी बोलावतो. पण माझा आवाज गळ्यातच अडकला आहे.

“तुम्हाला माझी गरज आहे. तुम्हाला माझी गरज आहे.”

त्याचे शब्द पोकळ आणि मृत्यूसारखे आहेत. ते माझ्या डोक्यात घुमतात, मला वेडेपणात नेतात. मी त्याला जाऊ देण्याचा प्रयत्न करतो, पण माझे शरीर मला धोका देत आहे. माझे हात कमजोर पडतात, माझे पाय हळूहळू आपली पकड सोडतात. मी हार मानतो, मृत्यूची वाटचाल सुरू करतो.

“तुम्हाला माझी गरज आहे. तुम्हाला माझी गरज आहे.”

मृत्यूचे आलिंगन मला घट्ट करते, मला अंधारात बुडवते. आणि मग, सर्व काही शांत होते.

मी जाग झालो, माझ्या अंगावर घाम आला आहे. माझे हृदय धडधडत आहे आणि माझे शरीर कपाळत आहे. मी माझ्या बाजूला पाहतो आणि माझे पत्नी शांतपणे झोपलेली आहे, तिचे श्वास घेणे शांत आहे. मी एक दीर्घ श्वास घेतो, मला झालेला दुःस्वप्न थांबवण्याचा प्रयत्न करतो.

पण त्याचा आवाज अजूनही माझ्या कानात घुमतो आहे. "तुम्ही सोडू शकणार नाही. तुम्ही कधीच सोडणार नाही. तुम्ही माझ्यासोबत कायम राहाल."

मी त्याला माझ्यातून काढायचा प्रयत्न करतो, पण तो मला सोडत नाही. तो माझ्यासोबत कायम राहतो, माझ्या मनात राहातो. आणि मी जाणतो की, मी कधीच त्याला सोडू शकणार नाही.