विजेत्याचा माज!

आमच्या विशाल, पिळवटून टाकणाऱ्या भारतात, क्रीडा क्षेत्रात उत्कटता आणि उत्साह कमी होणे ही अशक्य गोष्ट आहे.

आणि जेव्हा फुटबॉलची आवड आपल्याला घेरते, तेव्हा ते सर्वकाही अधिक तीव्र होते. त्यापैकी एक स्पर्धा म्हणजे प्रतिष्ठित डूरंड कप.

या वर्षी, फाइनलचा सामना एफसी गोवा आणि बेंगलुरू एफसी यांच्यात रंगला, दोन्ही संघांनी विजेतेपदाचा दावा करण्यासाठी प्राणपणाने खेळले.

माझे हृदय आनंदाने उड्या मारत होते कारण मी क्रीडांगणाच्या गोंगाटात सामील झालो होतो, गर्दीच्या उत्साहाने भरले होते. चेंडू नेटमध्ये गेल्यावर आणि गोल झाल्यावर स्टेडियम दणाणा उठत होता. प्रत्येकाचा चहरा उजळला होता, जणू काही त्यांनी स्वतः विजय मिळवला होता.

खेळाडूंमध्ये एक प्रकारचा जुनून होता ज्याने माझ्या रोमछिद्रे उभे केले. त्यांच्या चेहऱ्यावरील घाम त्यांच्या परिश्रम आणि त्यांच्या नेत्रदीपक फुटबॉल कौशल्याचा पुरावा होता.

एफसी गोवाने शेवटी ट्रॉफी जिंकली, परंतु बेंगलुरू एफसीचे खेळाडूही हारेसे वाटत नव्हते. त्यांनी शिदोरी नेसली. त्यांच्या चेहऱ्यावर अपयश वाचवता येत नव्हते, परंतु त्यांचा आत्मा अजूनही जिवंत होता.

डूरंड कप फक्त एक सामना नव्हता. तो क्रीडा स्पर्धेचा खरा उत्सव होता जिथे खेळाडू आणि पाहुणे दोघांनीही आपल्या अंतःकरणाच्या खोलवरून आनंद व्यक्त केला.

त्या दिवशी स्टेडियममध्ये माझी उपस्थिती मला नेहमीच आठवेल. त्याने मला फुटबॉलची खरी शक्ती दाखवली - लोकांना एकत्र आणण्याची, उत्साह आणि उत्साह निर्माण करण्याची आणि विजयाच्या क्षणाचा आनंद घेण्याची शक्ती.

आता, मी प्रत्येक डूरंड कपच्या फायनलची आतुरतेने वाट पाहेन, विजयी संघाच्या आनंदाचा आणि पराभूत संघाच्या तडाख्याचा साक्षीदार होण्यास उत्सुक आहे. कारण अखेरीस, डूरंड कप फुटबॉलपेक्षा जास्त आहे. ते भारतीय क्रीडा उत्साहाचे प्रतीक आहे.