वेनाडमधील भूस्खलनाची थरारक कथा

पावसाळा म्हणजे निसर्गाचे लखलखीत रूप. मात्र याच हंगामात कधी कधी निसर्ग आपला प्रचंड रागही दाखवतो. असाच एक प्रसंग म्हणजे वेनाड येथील भूस्खलन.
आंबोली घाटातून वेनाडला निघालेला डोंगर अतिशय धोकादायक ठरला. धो-धो पडणाऱ्या मुसळधार पावसामुळे जमीन मऊ झाली होती. अगदी नगण्य वेगानेसुद्धा ही जमीन खाली सरकू शकत होती. अशाच एका दुर्घटनेत माझा एक मित्र, कैलास त्यात अडकला होता.
कैलास हा घड्याळी दुरुस्त करणारा एक तरुण. लहानपणापासूनच त्याचे घड्याळांवर प्रेम. ती दुरुस्त करणे हे त्याचे जणू एक आवडते खेळणेच होते. आजूबाजूच्या परिसरात त्याच्या या कौशल्याची चर्चा होती.
ज्या दिवशी ही घटना घडली, त्या दिवशी कैलास आपल्या दुचाकीवरून वेनाडला जात होता. एका गडी आणि एका झाडाच्या मधे अडकून ही दुचाकी मातीखाली गेली. या मातीच्या ढिगाखाली तो सुमारे 12 तास अडकून पडला.
दिवसभर चालेलल्या या धो-धो पावसामुळे वातावरणात एक प्रकारची भिती होती. याचवेळी कैलासच्या कुटुंबियांना या दुर्घटनेची बातमी मिळाली. कुटुंबीयांचे मन हेलावून गेले. मात्र त्यांनी धीर सोडला नाही. ते सरकारी मदतीसाठी प्रयत्नशील झाले.
मदत करणारे लोकही या ढिगाराखाली कैलास असेल या कल्पनेने थरथरत होते. त्यामुळे त्यांनी सर्वतोपरी काळजी घेऊन काम सुरु केले. सुमारे 12 तासांनंतर, जेव्हा कैलासला ढिगाऱ्याखालीून बाहेर काढण्यात आले, तेव्हा तो अजूनही श्वास घेत होता. त्याच्या पायाला मात्र दुखापत झाली होती. यावेळी त्याच्या कुटुंबीयांचा आनंद गगनात मावेनासा झाला.
कैलासचे डोळे उघडले आणि त्याने आपल्या कुटुंबियांना पाहिले तेव्हा त्याला स्वतःवर विश्वासच बसेना. आपल्याला इतका मोठा अपघात झाला आहे, याचा त्याला विश्वासच बसेना.
या दुर्घटनेमुळे कैलासला एक मोठा धडा मिळाला. निसर्गाचा आपण कितीही अभ्यास केला तरीही तो पलभंगुर असतो. निसर्गाच्या या खेळात आपण केवळ प्यादेच असतो.
आजही कैलास दुचाकी चालवतो. मात्र आता त्याला वेनाडला जायची थोडी भीती वाटते. तरीही निसर्गाबद्दल त्याचे प्रेम मात्र कमी झाले नाही. उलट, ते अधिक वाढले. त्याला निसर्गाच्या खेळाचे महत्त्व कळाले. आणि त्यामुळेच तो आज निसर्गाचा आदर करतो.
आम्ही सर्वच निसर्गाचे आभार मानूया. त्याला वाचवण्यासाठी आपण सर्व प्रयत्न करूया. कारण तोच आपला आधार, तोच आपला पाठिंबा.