शिक्षक आपले नाही म्हणणे मानाव्हत नाहीयत !

"अहो ! बघताय काय म्हणतेय मुलगी ! " आईने मला सकाळीच धारेवर धरलं.
दोन-तीन दिवस रजेवरून आल्यावर काय असे. त्यातही मला माझ्या अभ्यासात नेहमी लक्ष असते. आजही शाळेत मी अभ्यास करत बसले होते.
माझा सर्वात आवडता विषय गणित. कधी कधी त्याचे वही माझ्या पोटावर, कधी माझ्या डोक्यावर, कधी माझ्या पायावर. बरं असं असलं तरी त्याचा परिणाम माझ्या शैक्षणिक कामगिरीवर पडत नाही. मग आई का अशी करत असावी ?
मी गप्प बसून आईचे ओरडणे ऐकत राहिले. कधी कधी मला वाटतं आई आपलं सगळं ऐकून घेत नाही. ती अगदी लहान गोष्टींसाठीही मला डिवचते.
अगदी छोट्या गोष्टींसाठी होणारी अशी भांडणे मला बिलकुल आवडत नाहीत. पण आता कंटाळा आला होता. म्हणून मी कपाटातले माझे कपडे अलग काढले आणि त्यांचे तीन ढिगारे केले.
आणि आईला विचारलं, "आई आज मी कोणते कपडे घालू?" आईला शांत करण्याचा हा उत्तम मार्ग आहे हे मला माहीत आहे.
आई माझ्या कपड्यांच्या ढिगाऱ्याकडे थोडी वेळ पाहात राहिली आणि मग ती मला म्हणाली, “अरे बाळा ! तू इतकी मोठी झालीस मग अजूनही तुला मला कपडे घालायला सांगायचे ? तू मोठी आहेस, तुम्ही आता स्वतः निर्णय घ्यायला शिकले पाहिजे. ”
मी आईच्या तोंडून हे ऐकल्यावर माझे डोळे भरून आले. आई मला खरोखर मोठी झाली म्हणून समजतेय.
त्या दिवसापासून मी माझ्या जीवनात खूप बदल केले. मला आता अधिक जबाबदारीची भावना वाटते. मी आता अधिक स्वतंत्र झाले आहे. मी आता स्वतः निर्णय घेऊ शकते.
आता मला शिक्षक काय सांगतात ते मानायची गरज नाही. कारण आता मी स्वतः निर्णय घेऊ शकते. मी माझे स्वतःचे विचार व्यक्त करू शकते.