हा शेखरची गोष्ट

माझ्या कुटुंबात सर्वजण त्याला शेखर म्हणून ओळखत. नाव शेखर पण तो बिलकुल शेखर नव्हता. तो माझा मामीचा मुलगा. आम्ही दोन्ही लहानपणापासून एकत्र खेळत होतो. आम्ही दोघेही अभ्यासात हुशार.
आमच्या वसतिगृहात तो माझ्याच रूममध्ये राहायचा. आता कॉलवर बोलायचे सांगते, तर तेव्हा पत्रव्यवहार चालायचा. शेखरने त्याची आत्याकडे (आमच्या आईकडे) लिहिलेले पत्र नेहमी मीच वाचायचो. आम्ही मोठे झालो. शेखरच्या अंगात आता एक वेगळेच तेज आले होते. त्याचे डोळे खूप काळे व सुंदर होते. कपडे नेहमी स्टायलिश व फिट. तेव्हा आम्हाला खाजगी वाहन अफोर्ड होत नव्हते. पण शेखर ला मोटरसायकल घ्यायची आस होती. आता तो नुकताच नवीन मोटरसायकल घेऊन डिग्री कॉलेजमध्ये दाखल झाला होता. त्याला पाहताना माझ्या मनात विचित्र चळचळ होऊ लागली होती. पण ती भावना काय आहे, हे तेव्हा मला कळले नाही.
पुढच्या वर्षी मला अचानक बातमी मिळाली की, शेखर भयंकर आजारी आहे. त्याला ल्यूकेमिया झाला होता. ही बातमी ऐकल्यावर मला धक्का बसला. मला विश्वासच बसत नव्हता. माझे सर्व कौटुंबिक नातेवाईक व मी शोकसमुद्रात बुडालो होतो. आमचा सर्व विश्वास उडाला होता. आम्ही शेखरच्या भेटीसाठी त्याच्या गावी गेलो. घर पाहताच मला त्याची आठवण झाली. तिथेच आमचे बालपण गेले होते. शेखर जी लाडकी सायकल घेऊन आला होता, ती मला स्पष्ट दिसली. पण आता तो तिथे नव्हता. त्याला वाचविण्यासाठी आम्ही प्रत्येक गोष्ट करण्यास तयार होतो. पण त्याचे रोग एवढे विलक्षण होते की, त्यावर उपचारच नव्हते.
एका दिवशी शेजारील एका महिलेने त्याला घरी नेले. शेखरची आई नव्हती. तो तिथे त्या एकट्या महिलेसोबत राहायचा. रोज एक डॉक्टर त्याला हॉस्पिटल घेऊन जाऊ लागला. आम्ही शेखरला हॉस्पिटलमध्ये पाहिले. त्याला पाहून मन विषण्ण झाले. त्याचे डोळे आता कुठे होते. चेहरा असा पडला की, ओळखणे अवघड. शेखरला पाहून मी रडू लागले. शेखर मला म्हणाला, "रडू नकोस मी ठीक होईल."
परंतु देवाच्या इच्छेसमोर माणसाची इच्छा कशी टिकते? एक दिवस शेखरने मला हाक मारली. मी त्याच्याकडे गेलो. त्याने मला जवळ घेतले. जवळ घेऊन मला म्हणाला, "मी जातोय आता. तू आपले स्वप्न पूर्ण कर. तू एमबीबीएस डॉक्टर होशी ना? हो. व्हा. त्याकरता लागेल ती मदत मी करीन". मी त्याला म्हणालो, "अरे असे काय बोलतोस?" तर तो म्हणाला, "माझे आयुष्य एवढंच आहे. माझी इच्छा होती मी तुला तुझे स्वप्न पूर्ण करताना बघू."
मला आवाज फुटला आणि मी हळहळलो. तो मला सोडून चिरनिद्रा घेत होता. माझ्या आयुष्यातला हा सर्वात वाईट क्षण होता. त्याचा मृतदेह पाहून मी त्याला जपून धरले. अश्रू थांबेनात. पण शेखरची शेवटची इच्छा पूर्ण करण्याचा निर्धार केला. शेखरच्या आईने आणि आत्याने मला भरपूर सांभाळले. त्यांचे आशीर्वाद घेऊन मी मेडिकलचा अभ्यास करण्यासाठी पुण्याला गेलो. त्यांनी मला पाठवले.
आज मी एक प्रसिद्ध एमबीबीएस डॉक्टर आहे. आज शेखर असता तर त्याला निश्चितच अभिमान वाटला असता. त्याचा मृत्यू हा माझ्या आयुष्यातील सर्वात मोठा धक्का होता. पण त्याचे शब्द आणि प्रेरणा मला नेहमी स्फूर्ती देत राहतात. त्याच्या स्मृतीत मी रुग्णांना अत्यंत प्रामाणिकपणे सेवा देत आहे.