અંધગાન

આજે હું તમને એક એવી ઘટના વિશે જણાવવા જઈ રહ્યો છું જેણે મારા જીવનમાં એક અમिट છાપ છોડી છે. એક એવી ઘટના જેણે મને જીવનના સૌથી મહત્વના પાઠ શીખવ્યા.

એ એક ઠંડી સાંજ હતી. હું મારી કારમાંથી ઘર તરફ જઈ રહ્યો હતો. ત્યારે અચાનક મારી નજર રસ્તાની બાજુમાં એક નાના બાળક પર પડી, જે અંધ હતું.

તે બાળક એક જગ્યાએ ઊભું હતું અને જોરજોરથી રડી રહ્યું હતું. હું મારી કાર રોકીને તેની પાસે ગયો. તેના હાથમાં એક લાકડી હતી અને તેની આસપાસ અંધારું હોવા છતાં તે આત્મવિશ્વાસથી ચાલી રહ્યું હતું.

હું તેની નજીક ગયો અને પૂછ્યું, "બાળક, શું થયું છે? તું કેમ રડી રહ્યું છે?"

બાળકે જવાબ આપ્યો, "મારી લાકડી સાવ સાદી છે. હું તેને રંગીન બનાવવા માંગુ છું, પરંતુ હું અંધ છું, તેથી મને સમજાતું નથી કે તેને કેવી રીતે રંગવું."

હું થોડીવાર માટે ચિંતિત રહ્યો. હું જાણતો હતો કે બાળક અંધ હોવા છતાં તે ખૂબ જ હોંશિયાર છે. હું તેને મદદ કરવા માંગતો હતો, પણ મને નહોતું ખબર કે હું તેને કેવી રીતે મદદ કરી શકું.

પછી મને એક વિચાર આવ્યો. હું મારી કારમાંથી મારો સેલ ફોન લઈ આવ્યો અને તે બાળકના હાથમાં આપ્યો.

"આ તારો ફોન છે," મેં કહ્યું. "તું તેને તારી લાકડી પર રાખી શકે છે. તે તને રંગો શોધવામાં મદદ કરશે."

બાળકે મારા હાથમાંથી ફોન લીધો અને તેને લાકડી પર રાખ્યો. તેણે ફોન ચાલુ કર્યો અને કેમેરા એપ્લિકેશન ખોલી.

પછી અમે બંનેએ લાકડીને વિવિધ રંગો સામે મૂકી અને તે બાળકે કેમેરાની ચમકીનો ઉપયોગ કરીને રંગોને ઓળખ્યા.

તે બાળક ખૂબ જ ખુશ હતું. તેણે મારી મદદથી પોતાની લાકડીને જાતે જ રંગીન બનાવી.

તે દિવસે મેં એક મહત્વપૂર્ણ પાઠ શીખ્યો. જીવનમાં, અમને ઘણી વખત એવા લોકો મળે છે જેમની પાસે અમારી જેમ જ સુવિધાઓ નથી. પરંતુ તેનો અર્થ એ નથી કે તેઓ જીવનમાં સફળ થઈ શકતા નથી. તેઓ પણ અમારી જેમ જ સક્ષમ છે, ફક્ત તેમની પદ્ધતિઓ અલગ છે.

જો આપણે તેમને અવસર આપીશું અને તેમને મદદ કરીશું, તો તેઓ પણ પોતાની ક્ષમતા અનુસાર જીવનમાં સફળ થઈ શકે છે.

તે અંધ બાળક મને આજ સુધી પ્રેરણા આપતું રહ્યું છે. તે મને યાદ કરાવે છે કે જીવનમાં કંઈપણ અશક્ય નથી, જો તમે તેને કરવા માટે નક્કી કરી લો.

એક નાના બાળકે મને જીવનનો સૌથી મોટો પાઠ શીખવ્યો.