મને ખેલવું ખૂબ ગમે છે

નાનપણથી જ હું ખૂબ ઉત્સુક ખેલાડી રહ્યો છું. હું ક્રિકેટ, ફૂટબોલ અને વોલીબોલ જેવી રમતો રમવામાં ઘણો સમય વિતાવતો હતો. હું મારા મિત્રો સાથે સ્થાનિક મેદાન અને બગીચામાં કલાકો સુધી રમતો રમતો હતો.

હું હંમેશા જીતવા માટે પ્રયત્ન કરતો હતો, પણ મારા માટે રમતનો આનંદ જીતથી વધારે મહત્વ ધરાવતો હતો. હું રમત દરમિયાન જે આનંદ અનુભવતો હતો તે જ મારા માટે મુખ્ય હતું. રમત મારા માટે તણાવ દૂર કરવાની એક રીત હતી, અને તેણે મને ઘણું આત્મવિશ્વાસ આપ્યો.

જેમ જેમ હું મોટો થતો ગયો, તેમ તેમ હું વધુ ગંભીરતાથી રમતો રમવા લાગ્યો. હું ક્લબમાં જોડાયો અને વધુ પડકારજનક રમતો રમવા લાગ્યો. હું હજુ પણ જીતવા માટે પ્રયત્ન કરતો હતો, પણ હવે હારથી ડરવા લાગ્યો હતો. હારનો અર્થ હતો કે હું સારો ખેલાડી નથી, અને હું તેને પસંદ કરતો ન હતો.

ક્રમશઃ, રમત મારા માટે બોજારૂપ બની ગઈ. હું હવે તેનો આનંદ માણી શકતો ન હતો, અને હું ફક્ત જીતવા માટે રમતો રમતો હતો. આનાથી મારો ખેલ ખરાબ થઈ ગયો, અને હું પહેલા જેવો સારો ખેલાડી ન રહ્યો.

હું ખૂબ નિરાશ થયો હતો. મને ખેલવું ગમતું હતું, પણ હું તેનો આનંદ માણી શકતો ન હતો. મને રમત چડિયાને બાજની લડૅ ના જેવી લાગતી હતી. હું શ્રેષ્ઠ બનવા માટે ખૂબ દબાણ અનુભવતો હતો, અને હું તેને હેન્ડલ કરી શકતો ન હતો.

છેલ્લે, મેં રમત રમવાનું છોડી દીધું. મને લાગ્યું કે મારા માટે આ શ્રેષ્ઠ છે. હું હવે રમત માટે પ્રેરિત ન હતો, અને હું તેના માટે સમય બગાડવા માગતો ન હતો.

હું હજી પણ રમતો જોઉં છું, પણ હવે હું તેને એ જ રીતે જોતો નથી. હવે મારા માટે રમત ફક્ત મનોરંજન છે. હું હવે રમતમાં જીત કે હાર વિશે ચિંતા કરતો નથી. હું ફક્ત રમતનો આનંદ માણું છું, અને તે જ મારા માટે મહત્વનું છે.