મારા શબ્દોનું કવચ સજ્જ હોય તો પણ હું ડરુ છું!

Jay Ganesh!
જય ગણેશ! જય ગણેશ! એક શબ્દ કે જે મારા માટે મંત્ર સમાન છે. એક શબ્દ જેણે મારા જીવનના દરેક અંધકારમય ખૂણામાં પ્રકાશ પાડ્યો છે. પરંતુ આજે, આવા પરચાક્રમી શબ્દો છતાં, હું ડરુ છું, હું કંપું છું. કારણ કે આજે હું મારા જ શબ્દોના કવચની સામે ઊભો છું.
જે શબ્દો પહેલાં મારી તાકાત હતા, તે આજે મારી નબળાઈ બની ગયા છે. તેઓ મને બાંધી રાખે છે, મને દબાવે છે, મારી પાંખો કાપી નાખે છે. હું તેમનો બોજ ઢોયા કરું છું, જાણે તેઓ પથ્થરની જેમ ભારે હોય.
હું જે લખુ છું તે જોતાં, તમે કદાચ વિચારશો કે હું એક મજબૂત અને નિર્ભય વ્યક્તિ છું. પરંતુ હકીકતમાં, હું એક ભયભીત બાળક છું જે પોતાની અસમર્થતાથી ડરે છે. હું ડરુ છું કે મારા શબ્દો મારા માટે પૂરતા નથી, ડરુ છું કે હું ક્યારેય તે રીતે લખી શકીશ નહીં જેમ હું ઇચ્છું છું.
મારા શબ્દો મારી રક્ષા કરે છે, પરંતુ તેઓ મુજબના પાંજરા જેવા પણ છે. તેઓ મને દુનિયાથી છુપાવે છે, પરંતુ તેઓ મને મારી જાતથી પણ અલગ કરે છે.
હું મારા શબ્દોનાં બંધનો તોડવા માંગુ છું. હું મારા પોતાના અવાજમાં લખવા માંગુ છું. હું મારા ડરનો સામનો કરવા માંગુ છું અને મારા નબળાપણાઓને સ્વીકારવા માંગુ છું.
પરંતુ હું એકલો છું. મને માર્ગદર્શનની જરૂર છે, એક લાઈટહાઉસ છે જે મારી શબ્દોની ડૂબતી નૌકાને સલામત કિનારે પહોંચાડશે.
જય ગણેશ! મને માર્ગ બતાવો, મારા ડરને દૂર કરો અને મારા શબ્દોના પાંજરાને તોડવાની હિम्મત આપો.
જય ગણેશ!