அவசரம்

இன்று காலை என் காபியை முடித்துவிட்டு வெளியே செல்லத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று என் தெரு வழியே ஒரு ஆம்புலன்ஸ் ப்ளூ லைட் போட்டு எங்களைத் தள்ளிவிட்டு வேகமாகச் சென்றது. நான் சாலைக்கு ஓடிச் சென்று என் அண்டை வீட்டாருடன் என்ன நடந்தது என்று பார்த்தேன். அந்த நாளே அவ்வளவு பிரகாசமாகத் தோன்றியதால், நாங்கள் ஆம்புலன்ஸ் மற்றும் பல்வேறு அவசர ஊர்திகள் ஒன்றைத் தொடர்ந்து ஒன்றாகக் கடந்து செல்வதைப் பார்த்தோம். அது வழக்கத்திற்கு மாறாக நகரத்தின் இந்தப் பகுதிக்குச் செல்லும் அளவுக்கு அதிகமாகத் தோன்றியது.
"என்ன நடந்தது என்று தெரியுமா?" என் அண்டை வீட்டார் என்னிடம் கேட்டார்.
"இல்லை, ஆனால் அது அவசரமாக இருக்க வேண்டும்," என்றேன்.
அடுத்த சில மணிநேரங்கள் எண்ணற்ற ஆம்புலன்ஸ்கள் மற்றும் அவசர ஊர்திகள் எங்கள் தெருவில் வந்துகொண்டே இருந்தன. அவை அனைத்தும் அதே திசையில் சென்று கொண்டிருந்தன. நாம் அனைவரும் கவலைப்படத் தொடங்கினோம். என்ன நடந்தது என்று எங்களுக்குத் தெரியவில்லை. நகரத்தில் தீ விபத்து அல்லது பெரிய அளவிலான விபத்து நடந்திருக்க வேண்டும் என்று நாங்கள் எண்ணினோம்.
அன்றைய தினம் முழுவதும் ஆம்புலன்ஸ்கள் வந்து கொண்டே இருந்ததால், அச்சம் அதிகரித்துக்கொண்டே போனது. எங்கள் தெருவின் சூழ்நிலை கிட்டத்தட்ட போர்க்களம் போல் இருந்தது. வழக்கமான போக்குவரத்து முற்றிலும் பாதிக்கப்பட்டது. நகரத்தின் பல பகுதிகளில் அவசர ஊர்திகள் விரைந்து செல்வதையும் நாங்கள் பார்த்தோம். எனக்கு என்ன நடக்கிறது என்று தெரியவில்லை. இதற்குள் நகரம் முழுவதும் ஆம்புலன்ஸ் குழுக்கள் குவிந்திருந்தன.
மாலையில், நாங்கள் இறுதியாக என்ன நடக்கிறது என்று கண்டுபிடித்தோம். அருகிலுள்ள மருத்துவமனையில் பாரிய தீ விபத்து ஏற்பட்டுள்ளது. இது நகரத்தில் நான் பார்த்ததில் மிக மோசமான தீ விபத்து ஆகும். நூற்றுக்கணக்கான மக்கள் காயமடைந்துள்ளனர் மற்றும் பலர் இறந்துள்ளனர்.
நான் அதிர்ச்சியடைந்தேன். நகரத்தில் இப்படி ஒரு பெரிய சோகம் நிகழ்ந்தது என்று எனக்குத் தெரியாது. நான் உடனடியாக மருத்துவமனைக்குச் சென்று உதவ முடிந்தால் உதவ வேண்டும் என்று நினைத்தேன். ஆனால் காவல்துறையினர் மருத்துவமனையைச் சுற்றி தடுப்புகளை அமைத்து, யாரையும் உள்ளே விடவில்லை. நான் என்ன செய்வது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.
நான் மருத்துவமனைக்குச் செல்கிறேன் என்று எனது அண்டை வீட்டாரிடம் கூறினேன். அவர்கள் என்னிடம் வர வேண்டாம் என்று கூறினர். ஆனால் நான் செல்ல வேண்டியிருந்தது. நான் மருத்துவமனையைச் சுற்றி நடந்து பார்த்தேன், ஆனால் நான் உள்ளே செல்ல எந்த வழியும் இல்லை. நான் மிகவும் விரக்தியடைந்தேன். நான் உதவ முடியவில்லை.
நான் வீட்டிற்குத் திரும்பிச் சென்றேன், ஆனால் நான் இன்னும் அதிர்ச்சியிலும் சோகத்திலும் இருந்தேன். நான் என்ன செய்வது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. நான் யாருக்கும் உதவ முடியவில்லை. நான் மிகவும் விரக்தியடைந்தேன்.
நான் கணினியில் உட்கார்ந்து நடந்ததைப் பற்றிப் படித்தேன். நான் நம்ப முடியவில்லை. இதுபோன்ற ஒரு பயங்கரமான சம்பவம் நம் நகரத்தில் நடந்தது என்பதை என்னால் நம்பமுடியவில்லை. நான் இன்னும் அதிர்ச்சியிலும் சோகத்திலும் இருக்கிறேன்.
இந்த நேரத்தில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் மற்றும் அவர்களின் குடும்பங்களுக்கு எனது ஆழ்ந்த இரங்கல்களைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். இந்த கடினமான நேரத்தில் அவர்களுக்கு ஆறுதலும் ஆதரவும் கிடைக்கட்டும். நான் இப்போது என் வீட்டில் இருக்கிறேன், ஆனால் என் எண்ணங்கள் அனைத்தும் மருத்துவமனையில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் மற்றும் அவர்களின் குடும்பங்களுக்காக இருக்கின்றன.